Epiloog

Epiloog.

Afgelopen zondag kregen we berichtjes van trouwe lezers, die meldden dat het ultieme zondagmiddaggevoel door het gemis van mijn schrijfsel ontbrak. Door deze blijken van waardering geroerd, waag ik me vandaag aan een epiloog. In tegenstelling tot mijn interpretatie in het verleden wellicht ten overvloede: epiloog heeft niets met onwaarheid te maken.

Van de wal in de sloot? Bezint eer gij begint!

Vorige week dinsdag ging ik met de Bendula mensen weer bij Mustafa op bezoek. De reden van dit bezoek was om te zien of de verbetering van de motoriek van deze 26-jarige jongeman na een aantal vitamine B12 injecties doorzette. Nadat hij weer met enig verweer van zijn zijde een injectie had gekregen, hebben we hem met ondersteuning op zijn benen gezet, Warempel: hij liep ongeveer 10 meter, waarna hij zich “van schrik ”weer op de grond liet zakken. Van zijn familie hoorden we dat hij ook veel sterker in zijn armen werd. We besloten hem drie maal per week te laten trainen door Alhagi Bah, de chauffeur van Bendula, en Ali Baldeh, onze tuinman. Brit van www.caring4mobility.nl maakte een aansprekend filmpje om op haar facebookpagina te zetten. We wilden de onbevoegde fysiotherapeuten een kleine vergoeding voor hun moeite geven en zochten daar sponsors voor.
Maar toen…….. geschiedde het volgende: de familie is bang dat Mustafa als hij kan lopen niet meer te hanteren is in de compound. De laatste weken hadden ze al veel moeite om hem te wassen en verder te verzorgen. Door zijn toegenomen kracht is het tegenstribbelen bij zijn persoonlijke verzorging nu een krachtig verweer geworden, Hij slaat van zich af.
Onze goede bedoelingen om Mustafa te laten lopen stranden op invoelbare praktische bezwaren van de familie. We hebben nu besloten dat hij niet geoefend zal worden. We wachten eerst een half jaar af hoe Mustafa zich ontwikkelt. Omdat we niet goed kunnen inschatten of dit gedrag losstaat van zijn lichamelijke beperkingen of ook veroorzaakt wordt door het ernstige vitB12 tekort, en dan volgens de literatuur hierover ook kan verbeteren, is het niet onmogelijk dat hij de komende maanden naast de lichamelijke verbeteringen ook in gedrag gaat veranderen en we alsnog kunnen besluiten hem te gaan oefenen.

Testen 1

Vorige week woensdag de grote dag: Alied en ik gingen naar een testcentrum om de voor de vliegreis benodigde negatieve PCR Covid-19 test te bemachtigen. We hadden al flinke schrikverhalen over de desorganisatie gehoord en gingen als gewaarschuwde mensen met zijn vieren op pad ( 2+2=4). Volgens geruchten zou er om negen uur begonnen worden met de registratie en aansluitend met de afname van het monster uit de neus. Bij aankomst om acht uur was het nog rustig. Na het zodanig parkeren van de auto, dat de kans om klem gezet te worden klein was, namen we plaats op een stoel onder een uit zijn krachten gegroeide partytent. We waren in ieder geval verzekerd van schaduw. Er waren al 15 wachtenden op de stoelen vóór ons. Het volgende uur vulden de stoelen achter ons zich langzamerhand met vooral goedgeklede Afrikaanse jongemannen, die druk met hun mobieltje bezig waren. Om 9.15 verscheen een official die achter één van de tafeltjes voor de meute plaatsnam en een kleine tablet uit zijn rugzak toverde. Achter ons stonden al erg belangrijk ogende mannen op, die met papieren zwaaiend, vonden dat zij wel recht hadden op een voorrangsbehandeling. Onder luid commentaar van andere wachtenden ging dat feest niet door: kiling-kiling ofwel één voor één. De official nodigde de eerst wachtende uit aan zijn tafeltje. Met zijn tablet in zijn linker hand ging hij met 1 vinger typend de benodigde gegevens invoeren. Al snel bleek er een kink in de kabel te zijn, in dit geval in de internetkabel: geen internetverbinding. Na een kwartiertje was dit opgelost. Het typewerk voor nummer 1 nam zeker 5 minuten in beslag, dus een snelle rekensom leerde ons dat we onze ziel maar in lijdzaamheid moesten bezitten. Anderen maakten dezelfde rekensom, waarschijnlijk met de calculator op hun smartphone, maar kenden het trucje van de lijdzaamheid niet, wat onrust in de rij veroorzaakte. Het kan natuurlijk ook zijn dat ondanks het vroege uur de Ramadan hun frustratietolerantie negatief beïnvloedde. Gelukkig kwam er om 10.15 hulp in de vorm van een tweede tablet met aanhangend persoon. Warempel begon er beweging n de rij te komen. Elke keer als er iemand klaar was met de registratie ontstond er een stoelendans waarbij iedereen 1 stoel opschoof. Vanzelfsprekend was iedereen voorzien van een kleurig mondmasker, stoelen keurig op 15 cm afstand en werden de armleuningen steeds niet gedesinfecteerd. Omdat niet aan alle aanwezigen duidelijk was, hoe de onhandige volgorde in de rijen stoelen geconstrueerd was, maakten we nog een kwartiertje met veel geschreeuw en gefoeter mee, omdat mensen meenden dat hun onrecht werd aangedaan. Dat de Ramadan behalve een tijd van vasten ook een tijd van bezinning en spirituele inkeer inhoudt was hen op de Koranschol niet duidelijk geworden.
Toch waren we om 11.15 getest en in de veronderstelling dat we deze plek des onheils konden verlaten tot we bij onze auto kwamen, die ondanks mijn voorzorgsmaatregel redelijk klem stond omdat iemand zijn voertuig er onder een hoek van 90 graden voor had geparkeerd. Met wat kunst en draaiwerk lukte het door een gaatje te ontsnappen.

DE uitslag 1

Donderdagmiddag na 13.00 uur kon de uitslag gehaald worden bij een dependance van het ministerie van gezondheid, waar het test lab gehuisvest is Gelukkig was het niet nodig om beiden hierheen te gaan. Wij zijn van mening dat “gedeelde smart is halve smart ”niet opgaat voor zinloos lang wachten.
Bij aankomst een tent met stoelen en wachtenden. Informatie van medelijders leerde me dat ik onze bewijzen van inschrijving en betaling met Covidnummer bij de portier moest inleveren en dat er laboranten met testbewijzen naar buiten zouden komen. Rond 2 uur, juist toen de op 25 meter afstand gelegen ministeriele moskee de oproep tot gebed uit de luidsprekers begon te toeteren, kwam de eerste laborant met een stapeltje papieren. Zijn minimale verstaanbaarheid nog verslechterd door zijn mondkapje begon hij namen te roepen van de gelukkigen. Het logische gevolg was dat alle aanwezigen om hem heen dromden in de hoop het felbegeerde papiertje te bemachtigen. Binnen het uur had ik mijn negatieve test, maar het volgende uur werd de naam van Alied niet genoemd. Uitendelijk werd ik uitgenodigd om binnen te komen om daar de tijding te krijgen dat Alied positief getest was. Mijn uitingen van ongeloof ( Alied was al 2 weken niet buiten de poort geweest en we hadden alleen spaarzaam bezoek buiten op afstand gehad ) haalden natuurlijk niets uit: Alied kon de volgende dag niet naar Brussel vliegen. Gelukkig waren ze akkoord met de maatregel van quarantaine thuis en was ze niet verplicht om 10 dagen in een hotel in quarantaine te gaan. Na 8 dagen mocht Alied weer gaan testen voor “hetzelfde geld”( 45,-€). Op de terugweg naar huis, kwam ik langs het kantoor van Brussels Airlines waar ik op vertoon van de positieve PCR test haar vlucht kon cancelen en omboeken naar 23 april. We hadden overlegd dat ik dan maar allen zou terugvliegen.

Testen 2

Afgelopen woensdag heeft Alied, gesecondeerd door Alhagy die in de meute heeft gezeten, weer dezelfde testprocedure doorlopen en weer 3 uren onder de tent doorgebracht. Natuurlijk moest ze ondanks de belofte van de laborant dat ze haar Covidnummer allen maar hoefde te updaten weer opnieuw geregistreerd worden, maar wel zonder betaling.

DE uitslag 2

Donderdagmiddag is Alhagy de uitslag gaan halen, zonder Alied. Stel je voor dat ze weer een positieve uitslag zou krijgen en alsnog naar een quarantainecentrum afgevoerd zou worden. Helaas kon hij de uitslag pas krijgen na opnieuw 45, -€ betaald te hebben bij de Ecobank. Eerst weer naar de Ecobank, daar blij in de rij en weer terug naar het ministerie.
Gelukkig was de PCR test van Alied nu negatief, ze heeft ook geen enkel symptoom van corona gehad, en kon ze afgelopen vrijdag ook naar huis.

Boze tongen

Volgens de tamtam ( in Gambia de djembé) moet de Gambiaanse overheid een minimum aantal Covid testen uitvoeren met een minimumpercentage aan positieve testresultaten om ondersteuning van de WHO te krijgen. Wanneer ik de publicaties op de website van het ministerie bekijk, lijkt het dat meer dan 90 % van de testen verklaard kunnen worden uit het testen van reizigers. De kans dat deze mensen positief testen is te klein om te voldoen aan de criteria van de WHO. Er zijn dus positieve testen nodig…………

Positief

Is de ontwikkeling van het gewicht van baby’tje Mohammed. Donderdag 15 april woog hij 4300 gram. Dat betekent dat hij in 3 weken 1,5 kg is aangekomen: een flinke inhaalgroei.

Nu echt

Is dit mijn laatste brouwsel op de zondagmiddag over onze Gambia-belevenissen. We hopen bij leven en welzijn vanaf november weer, bevrijd van Corona, gewapend met vaccinatiepaspoort van herkregen vrijheid te kunnen genieten.