Fatou en Abdullai

Wat te vertellen?
FATOU
Fatou loopt elke ochtend tegen elf uur voor de poort van onze compound langs op weg naar de kleuterschool 100 meter verderop. Ze heeft een plastic bak in haar hand met zelfgebakken “cakes”, snoepjes en een zelfgemaakt prutje om brood mee te besmeren. Op haar hoofd een plastic zak met een tiental stokbroden, tappalappa. In de pauze van de kleuterschool probeert ze aan de kleuters, die op school zijn gekomen met 10 dalasi ( 20 eurocent) wat uit haar voorraad te verkopen. Ze heeft daarbij concurrentie van vrouwen die geroosterde pinda’s of plastic zakje met rode limonade willen slijten.
Het levensverhaal van Fatou, gereconstrueerd uit wat we via een tolk en uit de tweede hand hebben gehoord. Ze is als 16 jarige gedwongen getrouwd met een ongeveer 65 jarige weduwnaar ( zie foto ) en heeft van hem in ongeveer 20 jaar 8 kinderen gekregen. De jongste kinderen, een tweeling, wordt komende maand 4 jaar en vlak na hun geboorte overleed de inmiddels 85 jarige echtgenoot.
Omdat de verdiencapaciteit van haar echtgenoot al jaren onvoldoende was om het gezin te voeden, heeft de familie inmiddels 5 kinderen “overgenomen”. Fatou heeft nu de zorg voor de drie jongste kinderen en moet door het verkopen van eten in haar onderhoud voorzien.
Omdat we inmiddels al ingeburgerd raken in het dorp, weten we inmiddels steeds meer over de achtergrond van onze buren en dus ook deze levensloop…
Abdullai..
Ali, onze tuinman, zit in de schaduw van de boom voor de poort te dammen, als ik aan kom lopen. Hij vraagt of ik zijn tegenstander ook herken.. Tja, er gaat geen belletje bij me rinkelen, dus moet ik het antwoord schuldig blijven. Ali helpt me : je hebt hem 2 jaar geleden als patient bezocht.
Twee jaar geleden kwam de vrouw van Abdullai aan de poort met de vraag of ik haar man wil bezoeken. Hij kan absoluut niet komen. De volgende dag tref ik op de veranda van een huisje een broodmagere man, die nauwelijks op zijn benen kan staan. Gelukkig spreekt hij voldoende Engels om hem rechtstreeks naar zijn ziektegeschiedenis te vragen. Hij vertelt al maanden diarree te hebben, met bloed, en veel gewicht verloren te hebben. Hij is in diverse ziekenhuizen opgenomen geweest en laat een flinke zak met medicijndoosjes zien, vooral antibiotica en middelen tegen darminfecties.
…… zou hij een hiv-infectie hebben en zou hij hier al op getest zijn..? Ik vraag of ik hem even alleen kan spreken en leg voorzichtig mijn vermoeden uit. Hij gaat accoord met een test op HIV. De volgende ochtend wordt hij in onze auto geholpen en we rijden naar een lab. Na uitleg en het tekenen van een verklaring dat hij weet welke gevolgen het bloedonderzoek kan hebben, volgt de bloedafname. Helaas blijkt er een HIV infectie te zijn.
We geven hem geld voor vervoer naar een kliniek waar gratis HIV-remmers wordt verstrekt. Twee weken later bezoek ik hem en laat flesjes nutridrink achter om hem wat te laten aansterken. Vorig jaar heb ik wel gehoord dat het goed met hem gaat, maar nu zit hij hier in volle gezondheid.
Op mijn vraag of hij zijn aandoening met familie heeft besproken, antwoordt hij bevestigend.
Ik hoop dat door het gunstige beloop bij hem andere mensen ook zich willen laten behandelen bij een positieve HIV test.