Hot items

Kringloop – de bakker- “Kop eronder“ – geen > veel zorgen – bijstand?

Het is ongebruikelijk warm voor februari. In plaats van een zeewind is er een woestijnwind, waardoor het dagelijks bijna 40 graden is. Alle items in dit weblog zijn daarom hot.

Ali, onze tuinman, en zijn vrouw Penda wonen in een mooi huis, dat we een aantal jaren geleden voor hen gebouwd hebben. De inrichting hebben ze voor een groot deel zelf verzorgd. Ali krijgt naast een voor Gambiaanse begrippen goed salaris éénmaal per jaar een bonus. Dan heeft hij een flink bedrag iets aan te schaffen dat ze graag willen hebben. Op dat moment is meestal zijn fiets aan vervanging toe en zijn er wel ( verre ) familieleden die hulp nodig hebben. Daarom wordt in hun huis het huiswerk nog op de grond gemaakt en slapen de kinderen nog op een schuimrubber matje op de grond. Een terugkerend dilemma voor ons: kopen wij een eettafel met stoelen en daarnaast bedden of pamperen we ze dan te veel? We besloten ze te helpen en togen naar Amsterdam Enterprise. Zoals de naam al verraadt, worden hier gebruikte spulletjes uit Nederland verkocht. Omdat vervoer per container 170 € per m3 kost en invoerrechten betaald moeten worden, zijn de prijzen hoger dan in de kringloopwinkels in Nederland. We hebben een eettafel en 4 stoelen gekocht en twee bedden. En dan….. moeten we het in Madiana zien te krijgen. Natuurlijk stond er voor de deur van de winkel al een bestelauto die het wel wilde vervoeren. Dat betekende alles vakkundig uit elkaar halen, deels in de laadruimte stouwen – achterdeur open= en de rest deugdelijk op het dak binden…. Mooi niet dus. Na wat bellen hebben we een vrachtwagen geregeld die alles zonder slopen kon vervoeren en voor de helft van de prijs. Kinderen gingen direct op hun nieuwe bedden springen ( eigenlijk niet de bedoeling ) en huiswerk maken gaat nu lekker snel.

De bakkerrrr !!!

Het brood dat het meest gegeten wordt in de dorpen is een klein, vrij compact stokbroodje met de naam tapalappa. Het kost 7 dalasi = 12 eurocent. Het wordt gebakken in kleine bakkerijtjes in kleiovens gestookt met hout. Om 8 uur ’s avonds wordt gestart met het bereiden en kneden van het deeg, alles handmatig. Rond 1 uur in de nacht, als de over inmiddels warm gestookt is, wordt begonnen met het bakken. Vroeg in de ochtend komen de broodbezorgers, op de fiets, maar de laatste jaren ook op de motor, om het brood rond te brengen. De broodbezorgers kopen het brood van de bakkers met korting en verkopen ze per dozijn voor 7 dalasi per stuk aan de winkelier. De winkelier krijgt bij het dozijn het 13e brood gratis. Elke bakker heeft zijn eigen bezorgers en elke bezorger voorziet zijn eigen winkeltjes van brood. Omdat de lokale supers vaak maar 200 meter van elkaar verwijderd zijn met ieder een eigen bezorger is het een druk verkeer voor het dagelijks brood. Op een foto bij dit verhaal zie je een motor met een grote kist vol met brood en een aantal aanhangende tassen. De winkelier kan ook ½ of ¼ broodje verkopen met beleg, boter, chocopasta of zelfs een ei.

"Kop eronder"

Het gezegde in Nederland "Kop erveur "is hier niet zo van toepassing.
De mensen lopen er hier wat af….. en dat niet alleen….ze sjouwen ook van alles mee. In Nederland moeten we mensen uitleggen dat tillen het minst belastend is als je het dicht bij je zwaartepunt doet. Dat hoef je hier niemand uit te leggen, want alles wordt op het hoofd gedragen. Op de onderste foto’s zijn een aantal voorbeelden te zien.

Geen thuiszorg, dus meer zorgen

Natuurlijk is er kritiek mogelijk op de ontwikkeling van de zorg in Nederland. Er is te weinig zorg voor ouderen, de Wet Maatschappelijke Ondersteuning zorg voor veel ongenoegen, de wachtlijsten in de Jeugdzorg geeft veel verdriet….en natuurlijk gaat elke vergelijking tussen een twee landen die 10e van boven en 10e van onderen staan op de lijst van rijkste . armste landen en nee, appels met peren vergelijken.
Afgelopen week bezocht ik op verzoek van mensen die zich het lot aantrekken van families met gehandicapte gezinsleden een drietal compounds. Op de eerste lag een broodmager meisje van 10 jaar in de foetushouding, zich niet bewust van haar omgeving. Ze is gezond geboren met raakte vanaf haar 7e levensjaar langzaam verlamd. Haar zusje overleed met hetzelfde ziektebeeld op de leeftijd van 10 jaar. Omdat slikken erg moeizaam gaat, raakt ze steeds ondervoed. De vraag aan mij: heeft astronautenvoeding zin om haar te laten aansterken? Er is geen thuiszorg of huisarts die het gezin bezoekt. Gelukkig trekken mensen zich het lot van deze familie aan, leveren incontinentiemateriaal uit Nederland ( wordt anders weggegooid).
Op het tweede erf zat een heel knappe jongedame van rond de 20 jaar in een rolstoel. Ze begreep heel goed wat er gezegd werd, reageerde met lachen, maar was sterk spastisch vanaf de geboorte. Al haar gewrichten staan in een dwangpositie, want er is natuurlijk nooit geoefend ( als dat deze situatie al had kunnen voorkomen). Op de vraag aan mij of ze met een loophulp zou kunnen lopen, moest ik ontkennend antwoorden.
De laatste jonge vrouw, 23 jaar, zat onder een mangoboom op het erf. Tot drie jaar geleden helemaal gezond en druk aan het studeren, totdat ze hoofdpijn kreeg en binnen een paar dagen geheel verlamd raakte. De verlamming heeft zich deels weer hersteld, maar ze kan maar een klein eindje lopen achter een rollator en kan haar ontlasting en urine niet ophouden. Ze heeft maar 1 doel: weer studeren en verpleegkundige worden. Maar……….

Geen bijstand.

Zaterdag, gisteren, kwam een jongen van ongeveer 14 jaar op mijn spreekuur met verkoudheid en hoesten als klacht. Als “deurknopklacht “ ( sommige patiënten vertellen pas hun belangrijkste klacht bij het verlaten van de spreekkamer, een beruchte “instinker”) overhandigde hij mij een brief in een keurige luchtpostenveloppe. Samenvattend: “Mijn vader is in 2017 overleden en mijn moeder bleef achter met 7 kinderen. Daarvan gaan er 4 naar school.( 3 dus niet ) Al snel moesten ons erf, eigendom van mijn vaders familie, verlaten. We mochten op het stuk van iemand wonen, die het niet gebruikte. Nu moeten we ook uit dit huis “
In de brief staat geen vraagstelling aan ons. We weten dus ook niet welke hoop / verwachting ze hebben. Enne….. wat hebben we te bieden?
Yassin vertelt vandaag aan het ontbijt dat de inmiddels overleden vader al op leeftijd was. Zijn eerste vrouw kon geen kinderen krijgen. Bij deze vrouw lukte dat prima. Hij heeft deze vrouw vanuit het binnenland hier naar de kust gebracht, dus ver weg van haar familie. De eerste vrouw is na de dood van haar man weer naar haar familie teruggegaan. Op deze vrouw, met 7 opgroeiende kinderen, zit geen familie te wachten. Het gezin moet bestaan van de opbrengst van de groentetuin. In de regentijd is het niet mogelijk groente te verbouwen, want de slakken eten alles op.
Er is hier geen sociale dienst, maar wel mensen ver onder bijstandsniveau.