10 maand zwanger : spoed.

10 ( zegge tien!) maand zwanger: spoedgeval!

Als eerste: ik realiseer me dat ik een dag over tijd ben met mijn verhaal van deze week. Ik hoop dat u, waarde lezer, niet zo van slag bent geraakt als de jongedame over wie ik nu ga schrijven.

Afgelopen week komen we rond het middaguur het weggetje naar ons huis oprijden en zien we vanaf het erf naast ons onze buurman Kemo druk zwaaiend aan komen lopen. Toch eerst maar even doorrijden en de auto door de poort ons terrein oprijden en de auto op de parkeerplaats in de schaduw zetten. Inmiddels komt tuinman Ali aanlopen en hij vertelt dat buurman Kemo voor een “spoedgeval” komt. Kemo, afgelopen weken de trotse vader geworden van zijn plusminus twintigste kind ( van slechts twee vrouwen), vertelt dat een dochter 10 maanden zwanger is en de hele ochtend niet aanspreekbaar. Ze is onder controle bij het SOS ziekenhuis, op hetzelfde terrein als SOS-kinderdorp. Dat ziekenhuis is niet naast de deur en zijn erf wel vlakbij, dus ik zeg hem uit efficiëntie toe dat ik zo kom kijken, want om nu 45 minuten met een 10 maanden zwangere helemaal naar SOS te rijden…
Gewapend met stethoscoop en bloeddrukmeter, nog net niet in witte jas, loop ik even later naar het erf van de buren. Ik word begeleid naar een kamer zonder ramen, er valt slechts licht naar binnen langs de lap die de deur vervangt. Op een grote schuimrubberen matras liggen drie vrouwen, van wie er twee hun baby de borst geven en één duidelijk zwanger is. Kaddy is 20 jaar en volgens de kaart van SOS 34 weken zwanger. Alle controles zien er goed uit. Kaddy ligt er nu echter wat minder florissant bij: ze reageert niet op aanspreken, ligt met slappe spieren en ademt heel oppervlakkig en snel. De hoogzwangere buik is soepel, de harttonen van het kindje goed te horen en ze heeft kennelijk geen bloed-of vruchtwaterverlies. Diagnostisch dilemma: het lijkt wel wat op hyperventilatie, maar daarbij horen hoge reflexen en een diepe ademhaling. Zou het theater zijn?
Navraag bij haar vader leert me dat ze dit wel eens eerder heeft gehad, vooral nadat er “strong words” waren gesproken, dus kennelijk na een conflict. Zou het dan een schemertoestand zijn of zie ik iets over het hoofd? Ik waag de gok en leg uit dat ik geen gevaarlijke verschijnselen kan vinden en haar toestand alleen kan verklaren uit het feit dat ze zich ergens veel zorgen over maakt. Ik ga naar huis om een tabletje Valium 5 milligram te halen. We zetten haar met vereende krachten overeind, het tabletje in haar mond en wat water naar binnen: ze slikt het door. Ik neem afscheid met de uitleg dat ze spoedig rustig zal worden ( gokje) en dat ze me altijd weer mogen roepen.
De hele middag hoor ik niets, maar het blijft me wel bezighouden: zouden ze haar toch weggebracht hebben?
Op mijn spreekuur tussen 6 en 7 uur komt de moeder van Kaddy met buikpijnklachten. Ik vraag Ali, die altijd vertaalt, om haar te vragen hoe het met haar dochter gaat. Dan vertelt Ali me dat Kaddy voor de poort op het bankje zit, omdat ze haar moeder heeft gebracht. Ze is dus kennelijk weer hersteld ondanks mijn bemoeienis.