regelwerk/hondenvoer/onbeschrijfelijk/veilig(?)

Regelwerk/ voer voor honden/ onbeschrijfelijk leed/veilig(?) thuis.

Afgelopen week stond ons verblijf in het teken van de onzekere datum van vertrek. In Gambia was afgelopen dinsdag het eerste bevestigde geval van het COVD-19 virus. Een Gambiaanse studente keerde zondag terug uit Engeland en werd dinsdag positief getest. Ze vloog met een toestel van Air Maroc. Air Maroc biedt voordelige reizen aan met een aantal tussenlandingen met lange wachttijden voor de overstap. Er is dus ruime gelegenheid geweest voor deze zieke om medereizigers te besmetten. De komende weken zal duidelijk worden hoe hoog de piek van het aantal zieken in Gambia gaat worden.

Regelwerk

Omdat we wel vermoedden dat onze geplande terugreis op 6 april vervroegd zou worden, ging ik bezig met regelwerk. Voor de salarissen van het personeel van de Baobab Nursery School moet geld op de salarisrekening gestort worden. Dat kan natuurlijk door het bedrag van ongeveer 2000, - euro voor 6 maanden salaris over te maken. Dat levert echter een koersverlies op in dalasi’s van soms 10 %. Daarom ga ik shoppen om te zien bij welk wisselkantoor ik de beste koers kan krijgen. Afgelopen week is dat 56,25 dalasi voor 1 Euro. Met 112.500 dalasi’s in mijn rugzak loop ik daarna naar het bankkantoor van de Standard Charterd bank. Daar vul ik een formulier in om het geld op onze eigen rekening te storten en een formulier om het geld naar de salarisrekening van school over te maken. Gelukkig is er vandaag niet de gebruikelijke lange rij wachtenden. De bankmedewerker met mondkapje en handschoenen neemt mijn formulier en de stapel geld in ontvangst en gaat dit stapeltje voor stapeltje natellen.De geldtelmachine doet het! Gelukkig had ik alleen biljetten van 100 en 200 dalasi. Omdat ik het geld in het wisselkantoortje, zonder bewijs geldtelmachine, niet had nageteld is het altijd spannend of het bedrag klopt. Ik krijg zelfs 100 dalasi terug omdat in een stapeltje van 100 D biljetten een 200 D biljet verstopt zat. Vervolgens gaat hij de transactie in de computer verwerken en ik krijg een gestempeld bewijs van deze transactie. Nu geef ik hem het overschrijvingsformuliertje en nadat dit ook verwerkt is, krijg ik weer een gestempeld bewijs. Klaar is kees. Alles kost net een beetje meer tijd.

Hondenvoer.

Bij vertrek in april laten we altijd voldoende hondenvoer achter voor onze honden tot onze terugkeer in november ( of we dat dit jaar halen??). Dat betekent het kopen van 10 zakken hondenvoer van 15 kilo ofwel 15000 dalasi ofwel 270 euro. Dat kopen doen we gefaseerd omdat de supermarkten ( winkels voor dierbenodigdheden bestaan niet in Gambia) dit aantal zakken niet in voorraad hebben, maar ook omdat 1 zak hondenvoer ongeveer het maandloon is van de kassière die wie we dit afrekenen. Hoewel een zak hondenvoer in Gambia goedkoper is dan in Nederland, is een zak rijst van 50 kg ( prijs 1200 dal) aanmerkelijk voordeliger. Als Alhagy in het regenseizoen toch hondenvoer moet bijkopen, krijgt hij het verwijt dat veel mensen geen geld hebben voor 1 zak rijst en hij hondenvoer koopt. Dat willen we hem niet aandoen,dusss…liggen er nu 10 zakken hondenvoer op voorraad ( voor 4 honden 7 maanden voer )
Ik zal jullie niet vermoeien met de details van het verdere regelwerk, maar toen Corendon donderdag belde dat we zaterdag met de laatste vlucht naar Nederland moesten vliegen was alles klaar.
Onbeschrijfelijk leed.
Vrijdagavond na het legen en opruimen van ons Intex opzetzwembad zitten we naar de avondgeluiden te luisteren: de krekels, de ezels, de roep van een uil. Dan gaat de telefoon en ik zie de naam van een Nederlander die ik eens ergens heb ontmoet en toen gegevens heb uitgewisseld” voor het geval dat”. Ik neem op en krijg een emotioneel ontredderde vader aan de lijn. Hij weet nog uit te brengen dat hij in een privékliniek is met zijn zoon van 12 jaar. Zijn zoon is door zijn moeder hangend aan een touw aangetroffen. Hij reageert nu wel, maar de dienstdoende arts adviseert om naar “het grote ziekenhuis” in Banjul te gaan. Hij vraagt mij: “Wat met ik nu doen?”
Dat is eufemistisch gezegd even omschakelen voor mij. Het voelt als toen ik nog actief was als huisarts, geen dienst had en er toch een beroep op me werd gedaan.
Ik zeg toe direct te zullen komen, vraag ter geruststelling van Alied Alhagy om mee te gaan en samen rijden we het donker in. Na een kwartier bereiken we het asfalt en nu wordt het oppassen. Tegenliggers met groot licht of onverlicht, fietsers op de rijbaan zonder licht, een ezelkar: alles is een potentieel risico op een aanrijding. We bereiken de kliniek. Het parkeerplaatsje is chaotisch overvol, dus de auto maar tussen de taxi’s geparkeerd. Alhagy blijft in de auto. Nadat ik getemperatuurd ben, 36,2, en mijn handen ontsmet, loop ik de volle wachtkamer in, stel mij, gekleed in korte broek, T-shirt en op sandalen, voor aan een bewaker en vind al snel de kamer waar ik moet zijn. De jongen krijgt zuurstof en zijn hartslag, bloeddruk en zuurstof wordt bewaakt. Hij blijkt volgens het verhaal tijdens het spel met een vriendje, mogelijk geïnspireerd door een “foute film”, per ongeluk zichzelf opgehangen te hebben en is door zijn moeder gevonden en bevrijd van de strop. De arts vertelt me dat hij met een slechte ademhaling, te lage bloeddruk en te weinig zuurstof in het bloed binnenkwam en dat dat nu verbeterd is. Bij onderzoek jammert het slachtoffer zachtjes, beweegt armen en benen, maar reageert niet op aanspreken en een pijnprikkel. De dienstdoende arts vertelt dat ze niet geoutilleerd zijn op deze eerste hulp post voor deze ernstige situatie en adviseert verwijzing naar Banjul. Dat lijkt mij ook de enige optie. Ik leg de ouders de situatie uit en adviseer het advies op te volgen. Ik laat hen merken hoezeer ik met hen begaan ben. De prognose zie ik somber in: hoe lang heeft het zuurstofgebrek van de hersenen geduurd? Als hij het overleeft…..zal er dan nog enig herstel zijn? Moet ik mijn twijfel op dit moment aan deze ontredderde mensen., die mij hier niet naar vragen, meedelen? Ik vertrek weer en rijdt veilig met Alhagy terug naar huis.
Zaterdagmorgen bel ik om te horen hoe het die nacht gegaan is: hij is na een aantal uren in Banjul overleden.
Zaterdagmiddag belanden we op het vliegveld in een totale chaos. Er vertrekken binnen aan aantal uren drie vliegtuigen naar Nederland, twee naar Engeland en 1 naar Spanje. Dat schept voor een slecht geoutilleerde, niet georganiseerde, door een ingrijpende verbouwing krap behuisde incheckbalie bij 38 graden de voorwaarden voor een langdurige procedure. Natuurlijk houdt iedereen gepaste afstand en heeft iedereen veel geduld en alle begrip voor de situatie, zoals jullie begrijpen.
En nu zijn we weer thuis. Altijd even wennen….

Epiloog: dit is dus mijn laatste verhaal. Vaak ging ik achter mijn computer zitten zonder veel inspiratie, maar kwam ik toch in een flow en ging het verhalen vanzelf. Het heeft mij verbaasd dat het gelukt is om bijna elke week iets te produceren. Op de teller van dit blog is te zien dat veel mensen meegelezen hebben en dat geeft een goed gevoel. Iedereen dank voor de belangstelling.