Waarnemen

Waarneming

De grote denker en tevens begenadigd voetballer Johan Cruijff heeft ons geleerd dat zien, waarnemen en begrijpen weliswaar verwante activiteiten zijn, maar niet altijd in elkaar overvloeien: “Je ziet het pas als je het doorhebt.”

Afgelopen week hadden we onze (klein) kinderen op bezoek ( nou, ja….een deel …) en dan zien we deze wereld weer een beetje door hun ogen. Voor Eelke en Janneke was het hun derde bezoek ( ook in 2008 en 2017 waren ze hier), maar voor Sven, Mette en Tom , resp. 12,11 en 8 jaar oud, was alles hier nieuw.Enerzijds de verbazing dat vrouwen hier “van alles” op hun hoofd dragen, dat kinderen “toubab”= blank mens naar hen roepen, dat de buurkinderen minder spullen hebben en geen eigen slaapkamer en anderzijds , na aanvankelijke schroom, het gemak waarmee er gevoetbald werd, spelletjes gedaan enin het zwembad gespeeld zonder dat de taalbarrière daarin echt belemmerend werkt.

Onderstaand heb ik een verhaaltje van Mette “geplakt”.

Toen ik hier in Gambia aankwam zag ik mijn opa en oma al staan. En Alhagy stond er dat is een man die ook in het dorpje van opa en oma woont. Ik stap in de rode auto van opa met mijn vader (Eelke) en mijn broertje (Tom). Mijn broer (Sven) en mijn moeder (Janneke) stappen in de auto van Alhagy. Onderweg zie ik gelijk al een heel groot verschil vergeleken met Nederland. Allemaal busjes vol met mensen. Opa verteld dat dat hier eigenlijk gewoon een bus is. Ook zie ik heel veel kinderen werken in die hete zon. Ook super veel plastic op straat. Alles leek gewoon een vuilnisbelt. Toen ik dit zag was ik echt heel blij dat ik gewoon in een rijk land woon. Ook super veel kinderen zeiden: toubab. Daarbij vertelde opa dat dat blank mens betekend. Eerst vond ik het raar maar verdere de week was ik het wel gewend. Ik ging zelfs tellen hoeveel kinderen er toubab tegen ons zeiden. Tot nu toe is het record 37 keer. Maar toen moesten ook wel een heel groot stuk langs de drukke weg rijden.

Toen we in het dorpje aankwamen, was iedereen gelijk al heel aardig. Iedereen gaf ons een hand en zei zijn of haar naam. Daarna gingen we met alle kinderen voetballen. Wij hadden drie ballen mee om cadeau te doen. Het was heel gezellig. Daarna hadden we het heel warm, dus gingen we even een frisse duik nemen in het zwembad van opa en oma. De dagen daarna gingen we heel vaak naar het strand, voetballen en zwemmen in het zwembad. Alles was eigenlijk heel relax. Op zaterdag gingen we kanoën. Heel leuk natuurlijk, alleen we moesten er 7 uur zijn. Toen we waren opgestaan, gingen we gelijk aankleden en buiten wachten op Alhagy. Die ging namelijk mee om ons te brengen. Toen kwam Alhagy door de poort met een witte jurk aan. Die was bij de Moskee gaan bidden. Hij ging even snel omkleden, en toen gingen we, ik ging met papa, Tom ging met mama. En Sven ging met Alhagy. Het was heel leuk en mooi. Want we waren er natuurlijk bij zonsopgang. Na eventjes kanoën zagen we allemaal kale bomen met vogels erin. Daar gingen we een foto bij maken, en toen gingen we weer terug. Toen we thuis waren, gingen we met alle kinderen allerlei spelletjes doen: Twister, UNO en Memory. Daarna gingen we met z’n alle pannenkoeken eten, als afscheid. Want die dag daarna zouden we weer terugvliegen naar Nederland. En die dag erna zouden we weer naar school moeten. Morgen vliegen we dus weer. Maar het was een superleuke vakantie!

De rijke oom uit Amerika.

Zoals in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw de als arme sloeber geëmigreerde oom met vakantie het klootjesvolk in Nederland bezocht en zijn welvaart graag etaleerde, zo bezoeken gevluchte Gambianen in de Kerstperiode hun vaderland, waarbij ze laten merken hoe goed het ze gaat in de VS of Europa. Ze komen hier niet bij hun familie logeren, maar huren een luxe appartement in de hotelstreek, huren een snelle auto en geven geld uit in relatief dure restaurants. Alhagy kwam afgelopen weken een aantal malen eerder thuis van zijn taxistandplaats in het hotelgebied uit ergernis van alle “noise” van de vakantievierende landgenoten. Hij was uitgenodigd in het appartement van oude vrienden, maar had het na tien minuten wel gezien Lastig te beoordelen of een gezonde jaloezie daarbij ook een rol speelt (??) . In de kerstperiode zijn er optredens van gevierde Senegalese artiesten, life uitgezonden op de nationale Gambiaanse zender, waarbij de rijke landgenoten bergen met dalasi’s,euro’s en dollars op het podium gooien: een groot contrast met de gemiddelde armoede van de kijker.

Uit de familie van mijn moeder zijn eind jaren ’40 ooms naar Canada geëmigreerd en onlangs zag ik in een oud familiealbum nog foto’s van die ooms, die als boerenknecht poseerden naast grote auto’s van hun baas. Diezelfde foto’s staan nu op de Sociale Media van de arme gevluchte tomatenplukkende Gambianen die in Italië onder slechte omstandigheden verblijven, maar wel hun achterblijvende landgenoten stimuleren om ook de overtocht te wagen met alle risico’s van dien. Niets nieuws onder de zon.

Het is me dus ondanks het bezoek en het daarmee samenhangende gevolg dat we uit de “bejaardenstand ”gehaald zijn en ik mij de luxe heb veroorloofd om 1 week geen mensen aan de poort te helpen toch gelukt om een beginnetje het weblogjaar te breien ofwel…de eerste steken zijn opgezet.

We wensen jullie de frisse doorstart van 2024 die het KNMI voor jullie in petto heeft, nadat ik verklapt heb dat we hier met zijn allen een lange Nieuwjaar duik hebben genomen in water van naar schatting 25 graden.