Gewoon normaal?

Gewoon normaal?

Voliere zonder gaas.

We gaan het bijna gewoon vinden: 's ochtends zitten we op onze veranda in een luie stoel te ontbijten en zien dan een keur aan verschillende vogelsoorten in onze voortuin. Blauwe langstaartspreeuwen ( al dan niet met gele oogring ) zijn luidruchtig aanwezig, de Senegalese spoorkoekoek struint door de Caserino-heggen op zoek naar insecten, tortel-,treur- en gespikkelde duiven vechten op de beste plaats in de waterbakken. De grijze bananeneter kijkt of de sisop vruchten al eetbaar zijn en de goudkapfiscaal trippelt onder de struiken. Toch zien we zo nu en dan nog een vogelsoort, die we nog niet eerder zagen, zoals afgelopen periode de witkruinlawaaimaker. Bovenstaand zie je een foto, gemaakt door Jeannette, van deze vogel. We zijn inmiddels zo verwend, dat we tijdens het uitstapje naar de rijstvelden bij Lamin lodge, niet meer enthousiast kunnen reageren als onze gids ons blij wijst op een vogel, die we dagelijks tijdens het ontbijt geserveerd krijgen. Vooral luxe went.

Afsluiting verbetering groentetuin.

Afgelopen week was de langverwachte bijeenkomst met de vrouwen met een stukje grond in de grote tuin. De aanvangstijd was strak gepland om 16.00 uur. Veiligheidshalve had ik organisator Lamin gebeld, dat hij mij zou waarschuwen als de meeting op punt van beginnen stond. Tegen 16.30 had ik nog geen telefoontje gehad en zijn Ali en ik richting tuin gefietst. Behalve de organisatoren zat er welgeteld 1 vrouw te wachten. De andere 40 waren druk bezig met het bewateren van hun perceeltje. Met zachte drang begon Lamin vanaf de andere kant van de tuin de dames richting de vergaderlokatie te drijven. Rond 17.00 uur werd er zoals gebruikelijk begonnen met gebed, waarna met gebruik van veel woorden in veel talen uit de doeken werd gedaan wat er verbeterd is. Daarna werden er veel gebeden uitgesproken als dank, waarbij ik vooral vaak "amen,amen" heb gezegd. Ik hoop altijd dat ik dat ook op het goede moment zeg. Ondertussen zagen een aantal zuigelingen hun kans waar om nog wat borstvoeding te tanken, waarna de leidster met een fluitje zichzelf al dansen begeleidde ( zie video ) .

Shophoppen / hopshoppen.

Winkelen, zoals wij dat kennen, is onmogelijk in Gambia. We kunnen hier slechts boodschappen doen en hopen dat we al hoppend langs verschillende shops kunnen kopen wat in de beurt komt van wat we willen kopen. Dit geldt overigens in mindere mate voor de dagelijkse boodschappen. In de supermarkten is de keuze weliswaar beperkt, slechts 1 soort pindakaas, maar dat scheelt ook weer keuzestress.

Afgelopen week ben ik met buurman Huub op pad gegaan om verf te kopen. Op onze erven moest namelijk wat geschilderd worden. De muren van het huis van Huub was de vorige keer geschilderd met een donkergrijze verf van de minder slechte kwaliteit, die alleen bij 1 winkel verkrijgbaar is. Deze zaak gaat het kennelijk voor de wind, want de winkel is nu in een groot pand gevestigd. Bij binnenkomst in de ruim opgezette zaak, zit achter de kassa een dame met het hoofd op haar armen voorover te slapen. Gezien het feit dat wij de enige klant zijn, kan ze niet oververmoeid zijn door de drukte. Op de toonbank verderop zitten 3 winkelbediendes de dingen van de dag te bespreken. Een jongeman scheurt zich los uit het gezelschap en vraagt wat wewensen. We geven aan dat we donkergrijze verf willen van dit welbekende merk. Hij kijkt ons treurig aan : dat is er niet. Gelukkig heeft hij wel een goed alternatief in de vorm van een donkergrijze vloerverf, weliswaar 50 % duurder, maar van geweldige kwaliteit. Op onze vraag of er nog 4 emmers in voorraad is, betrekt zijn gezicht verder : ze hebben nog 1 emmer, maar eind van volgende maand........ .Volledigheidshalve checkt hij de voorraad nog even in de computer : er is geen grijze verf meer. We vertrekken en kijken verder. Als deze vriendelijke medewerker thuiskomt en zijn vrouw vraagt hoe zijn dag was, zal hij antwoorden : er zijn toch toubabs ( blanken) met wonderlijke vragen.

Nu vraagt de belangstellende lezer : en hoe liep het af? Uiteindelijk kochten we 4 emmers wit met flesjes zwart en blauw om een grijze kleur te krijgen.

Mag nooit gewoon worden.

Afgelopen week maakten we via onze Gambiaanse buren sterfgevallen mee, die nooit gewoon mogen zijn. Een neef van watchman Ali, een jongeman van 22 jaar, woonachtig in een dorp 200 km het binnenland in, overleed in het academische ziekenhuis in Banjul aan nierproblemen. Via opnames in kleinere ziekenhuizen was hij uiteindelijk op "het hoogste adres" in Banjul beland. Ali heeft hem daar twee keer bezocht. Voor deze ziekenbezoekjes is hij dan de hele dag onder de pannen. Over de 25 km doet hij per openbaar vervoer zowel heen als terug 2 uur en dan nog de tijd naast het bed. Hoewel de neef afgelopen weken had aangegeven naar huis te willen omdat er geen behandeling was, hadden de dokters dit verboden. Om 10.30 kreeg Ali bericht van het overlijden. In zijn beste pak ging hij naar Banjul om het stoffelijk overschot achterop een gecharterde pick-up te begeleiden naar hun dorp. Na uren wachten op de overlijdensverklaring kon de lijkauto pas tegen 16.00 vanuit Banjul wegrijden. De mannelijke begeleiders van de kist met inhoud zitten dan naast de kist in de laadbak van de auto. Na aankomst 's avonds laat, wordt wel de begrafenis in het donker gedaan, maar niet de "charity", het rouwritueel waarbij de familie geld krijgt van de bezoekers. De volgende dag om 16.30 appte Ali, dat hij de terugtocht ging aanvaarden met hetzelfde vervoermiddel. Helaas verloor onderweg een wiel een aantal bouten, hetgeen enige vertraging met zich meebracht. Ali omschreef dit per app als "small breakdown ". We kunnen alleen maar gissen wat een grotere variant breakdown behelst. Om 4.30 in de ochtend bereikte Ali te voet weer zijn huis: de nachtbus reed niet.

Vandaag zijn Alhagy en Yassin naar familie op de noordoever in verband met het overlijden van een moeder tijdens de geboorte van haar derde kind. Volgens de laatste cijfers op internet uit 2018 overlijden 31 baby's per 1000 geboortes ( weer meer dan in 2013)en57 kinderen per 1000 vóór hun 5e jaar. De officiele cijfers betreffende sterfte rond zwangerschap en bevalling : 433 vrouwen overlijden per 100.000 geboortes. Van alle vrouwen die overlijden tussen 15 en 50 jaar sterft 40 % door de zwangerschap.

Het is natuurlijk niet gewoon, maar helaas hier wel de norm.