Vragen staat vrij.....toch??

Vragen staat vrij.....toch??

Code oranje.

Afgelopen woensdagmorgen opende de nieuwssite van de NOS met "code oranje" in de zuidelijke provincies. We zagen de beelden van sneeuw en volle wegen. Op dat moment maakten wij ons ook op voor code oranje, omdat hier maximumtemperaturen tussen 38 en 42 graden werden voorspeld. Vrijdag kregen we foto's van onze kleinkinderen van sneeuwpoppen met grote wortels op diverse plaatsen, terwijl wij zuchtten van de warmte. Het kan verkeren.

Ook een spreekuur kan verkeren.

Op spreekuren kan het ook verkeren: in Nederland kunnen mensen, die erg bezorgd zijn om hun gezondheid, gevolgd worden door mensen, van wie we als arts denken dat hij/zij wel eerder had mogen komen. Tranen van iemand met hopeloos makendovergewicht kunnen moeiteloos overgaan in tranen van iemand, die eindelijk wel eens wat "steviger" wil worden.

Een paar dagen geleden kwam een moeder met een baby op het spreekuur, omdat ze veel opmerkingen krijgt dat haar zoontje zo petieterig is. Gelukkig had ze de geboortekaart meegenomen : Modu is geboren op 11-1-23 met een gewicht van 1900 gr. en een paar dagen in het grote ziekenhuis opgenomen na de geboorte. De bevalling zou plaats hebben gevonden na een normale zwangerschapsduur, maar na enig doorvragen toch wel 1 maand te vroeg. Ik zag een inderdaad klein jongetje van 7 1/2 week. Bij wegen bleek hij nu 3900 gr te wegen. Zo'n groei van bijna 300 gram per week is een goede inhaalgroei. Nadat ik de moeder had gecomplimenteerd met haar borstvoedingsprestatie en het aanbod om over 2 weken Modou nogmaals te wegen, verliet ze het pand opgelucht.

De volgende moeder kwam met een jongetje van 6 maanden. Op het eerste gezicht was duidelijk dat het kind in slechte toestand was: het hoofdje bungelde erbij en hij had intrekkingen bij het inademen. Het uitvragen verliep moeizaam, maar uiteindelijk werd duidelijk dat hij al wekenlang kortademig was en daardoor niet goed kon drinken. Ze was "in februari" naar een bekend ziekenhuis geweest, er was een X foto van de longen gemaakt en ze had medicijnen gekregen die al een poos op waren en niet hadden geholpen. Ze zou weer terug gaan naar het ziekenhuis voor het resultaat van het rontgenonderzoek en de behandeling, maar was niet gegaan (?). Samen met vertaler Ali heb ik geprobeerd haar duidelijk te maken, dat haar kind ernstig ziek is en geadviseerd weer naar dit ziekenhuis te gaan. Bij de deur vroeg ze of ik ook babyvoeding had, want hij drinkt zo slecht. Onduidelijk is gebleven hoeveel informatie is aangekomen......,maar vragen kan altijd.

Vragen staat vrij...toch?

Soms kan ik er om lachen, soms ben ik verbaasd en een enkele keer geirriteerd: de dagelijkse vragen in ontmoetingen met mensen in de omgeving. Als ik het iemand kwalijk kan nemen, dan ben ikzelf dat, toch? Of mag ik wel een ander gedrag verwachten ?

Op weg naar de buurtsuper voor de dagelijkse tapalappa, kom ik buurman Huub tegen. Hij is weer op weg naar huis en naast hem loopt een dame met een indrukwekkende bult was op haar hoofd. De was doen voor medelanders, die het iets minder slecht hebben, , is een inkomstenbron voor veel families. Huub vraag me al van afstand: "Heb jij toevallig Omo bij je?" Mijn kennelijk verbaasde gezichtsuitdrukking brengt hem er toe er direct aan toe te voegen, met een hoofdknik in de richting van zijn metgezellin,:"Zij vroeg me om Omo". In onze luxe huishoudens is het in de wasmachine stoppen van de vuile was, het toevoegen van een scheutje extra geconcentreerd vloeibaar wasmiddel en later het transfereren van de was naar de droger al een hele dagtaak. Hier is Omo nog hét wasmiddel waarvan grote hoeveelheden gebruikt worden om de was met koud water en flink schrobben schoon te krijgen. De Omo wordt in de buurtsuper verkocht in kleine zakjes. Mogelijk had deze wasvrouw al de hele nacht liggen piekeren hoe ze deze bult was kraakhelder kon krijgen? Of zag ze gewoon haar kans schoon om deze frisgewassen Hollander om zeeppoeder te vragen?

Het is het eind van de middag als Ali achterom komt om te zeggen dat er een dame aan de poort staat die de "Landlord"wil spreken. Misschien had ik in mijn onderbewustzijn altijd al de wens om zo genoemd te worden, want ik ga per omgaande mee naar de poort. Er staat een goedgeklede jongedame, die me direct met "Onkel" aanspreekt, wat mijn aanvankelijke enthousiasme doet bekoelen ( zelfs bij 38 graden) . Ze legt uit dat ze van het Centraal Bureau van de Statistiek is en als taak heeft te inventariseren welke bebouwing er is in Madiana, inclusief het aantal bewoners. Hoewel ze eerst niet verder durft te komen - doodsbang voor honden-, neemt ze plaats in mijn spreekkamer. Nadat ze éénvingertypend alle gegevens in een tablet heeft gezet, heeft ze kennelijk door de aanwezigheid van medicijnen in de gaten dat hier medische hulp geboden wordt. Ze gaat klagen over pijnlijke nek, schouders en rug. Tja....dat krijg je als je de hele dag met een zware rugtas rondloopt, zoals zij. Ik leg uit dat het spierpijn is, in feite een gezonde pijn. Dan vertelt ze dat haar ouders een groot stuk land hebben, maar geen watervoorziening. Mogelijk kan ik helpen met een borehole? Het boren van zo'n watervoorziening kost al snel 3000,- € en dan heb je nog geen pomp, geen watertank en zonnepanelen. Ze zette dus fors in met deze vraag. Vervolgens leg ik uit dat ik het vreemd vind dat een official mij op hulp in de persoonlijke sfeer vraagt. Dat gaat haar snapvermogen toch echt te boven...... als official zo gehandicapt worden in je persoonlijk funktioneren...

Ali B.

Volgens de laatste informatie van een zoon van Ali Baba, de man met de grote tumor in zijn nek, is hij met zijn oudste zoon nog atlijd in India voor behandeling. Inmiddels verblijft hij daar al langer dan 1/2 jaar!Nog steeds is de lezing : het gaat beter.

Mocht u de neiging dreigen te krijgen medelijden met ons te hebben: direkt onderdrukken. De weerprofeten beloven een daling van de temperatuur naar 30 graden en de terugkeer van de zeewind.