Tropenjaren

Tropenjaren

Klein Leed.

Ik meende altijd dat het gezegde “Tropenjaren tellen dubbel” betrekking heeft op de veroudering van mensen die in de tropen leven. Het blijkt echter dat voor ambtenaren in het voormalig Nederlands-Indië de tijd in de tropen dubbel telde voor de hoogte van hun pensioen. Voor de gebruiksvoorwerpen in ons huis geldt wél dat ze minstens 2 keer zo snel stuk zijn.

Als we in november na de regentijd met hoge temperaturen en hoge luchtvochtigheid in ons huis terugkomen, is het niet de vraag of “alles” het nog doet, maar welke huisraad de geest heeft gegeven. Hoewel dit natuurlijk maar klein leed is, is het soms wel lastig.

Bij aankomst thuis meldde Ali direct dat een staande ventilator gesneuveld was. Deze hoge kwaliteit ventilatoren hebben een zware voet en relatief zwaar bovengedeelte, maar het tussenstuk is op bezuinigd. Wanneer de gebruiker de ventilator wil verzetten door deze over de grond te schuiven, breekt de steel. En dat was Ali overkomen bij het vegen/dweilen van de vloer. Fijn dat hij het direct vertelde, maar dat was 1 ventilator minder. Een soortgelijke ventilator maakte bij het inschakelen een geluid dat de motor wel wilde, maar de wieken niet rond kreeg. Na het verwijderen van de beschermkap lukte het met veel geduld dit te verhelpen door de schoepen een duwtje te geven als opstart. Het deed me denken aan het starten van een propellervliegtuig lang geleden, toen iemand met een stok de propeller moest draaien of hoe mijn vader met een slinger de weigerachtige motor van zijn oude Peugeot aanslingerde. ( ik word oud ) . Na een aantal dagen kregen we er genoeg van om op deze manier onszelf te ventileren : gewoon een nieuwe kopen of beter 2 nieuwe. Ik heb nog geprobeerd van de 2 onwerkzame 1 werkende samen te stellen, maar vergeefs. En waar laten we de oude? Er is geen milieustraat immers.

Gelukkig is er in Madiana centrum een container waar “Ferra” = oud ijzer wordt ingezameld. De defecte ventilatoren in de auto gelegd en bij de Ferra uitgeladen. De jongens bij de container wisten niet wat ze zagen! Toen ik instapte om verder te gaan, riepen ze “money”. Ik meende dat ik een recyclingbijdrage moest geven, maar toen ze met een unster aankwamen om alles te wegen, realiseerde ik me dat ik van hen geld zou krijgen. Toen ze in de gaten kregen, dat ik geen geld wilde, was het abarakah= dankjewel alom.

Wel lekker om 2 werkende fans te hebben.

O,ja … en de koppen van mijn scheerapparaat wilden niet draaien, maar dat heb ik kunnen oplossen……en de accuboormachine begon al stinkend te roken , maar dat verdween weer. Oorzaak klaarblijkelijk oxidatie op de koolborstels.

Groter leed

Toen ik op de eerste ochtend na aankomst ons broodje ging kopen, sprak een oudere vrouw mij na de gebruikelijke begroeting al over “pompo” terwijl ze in de richting van de grote groentetuin wees: weer een probleem met de watervoorziening dus. Toen ik bij de tuin langs het hek fietste, zag ik al vrouwen druk bezig om water met emmertjes uit de putten te halen. De omvormer die de gelijkstroom van de zonnepanelen omzet naar wisselstroom voor de pomp in de bron blijkt opgeblazen te zijn ( zie foto’s) ,waarschijnlijk door blikseminslag. Hij is dus morsdood door elektrocutie, zonder eerlijk proces. Op internet zie ik dat dit type omvormer 1800,- € kost: geen klein bier, maar wel groot leed.

Slangenbeet

Bij de start van mijn spreekuur afgelopen maandag kwam een jongen, die een hele vieze huidafwijking op zijn enkel liet zien ( zie foto) .Als oorzaak werd een slangenbeet genoemd. In het midden van de pussende wond is inderdaad een zwart stukje te zien: dood weefsel lijkt het. Met het advies elke avond een kwartiertje in water met OMO en een antibioticum ging hij henen. Revisie over 1 week.

Aanvallen

Een oude, traditioneel geklede vrouw komt binnen met een besmuikt kijkende jongeman, gekleed in spijkerbroek met grote ventilatiegaten : old en new fashion. Oma(?) vertelt dat hij dagelijks attacks heeft. Na moeizaam uitvragen via de tolkende Ali, waarbij de jongen wat bedremmeld aan de franjes van zijn spijkerbroekgaten aan het frunniken is, lijkt het erop dat hij een vorm van epilepsie heeft, wrsch temporale epilepsie. De medische hulp en behandeling was zeer succesvol, want met medicatie was hij aanvalsvrij. Maar nu is “borro abantale”, ofwel de medicatie is op, en heeft hij al jaren weer aanvallen. In een situatie als deze begin ik niet met het verstrekken van medicijnen, want waar is dan het einde? In potjeslatijn: abstinerend beleid.

Op het moment dat ik dacht dat het consult voorbij was, wees ze op haar ogen. Van afstand zag ik al het witte waas in haar pupillen: flink staar dus, zoals je in Nederland alleen nog bij bejaarde honden ziet. In de Bijbel staat dat Jezus blinden ziende maakte met speeksel, maar ik heb deze slechtziende vrouw toch maar naar de oogkliniek in Brufut verwezen.

Jeuk

Onze bijna-buurvrouw Fanta, helaas ongewenst kinderloos, komt binnen met een ongeveer 10-jarig meisje dat familie bij haar om de deur heeft geschoven. Net als vroeger in Nederland krijgen kinderloze mensen van rijker bedeelde familie overtollige kinderen gratis en voor niets. Het meisje heeft “overal jeuk”. Over haar hele lichaam heeft ze een hele droge huid met overal pustels. Daar is geen zalf aan te smeren, dus eerst antibiotica en daarna verder zien. Ondertussen zit Fanta druk op haar telefoon te scrollen. Ik blijf het bijzonder vinden dat hier ondanks gebrek aan bijna alles iedereen met een smartphone loopt. Het blijkt dat Fanta ook jeuk heeft op plaatsen die ze kennelijk liever niet laat zien(zeker niet waar Ali bij is) , dus gefotografeerd heeft: de vooruitgang van teledermatologie. Omdat de foto onvindbaar is, duiken we op mijn voorstel samen achter het roze gordijn (nog van kleindochter Lynke geweest uit haar roze periode ) ,dat het kamertje van de wc/douche scheidt en bekijk ik de plooienjeuk inhet schijnsel van mijn zaklampje.

Zowel Black Friday als pakjesavond gaan hier ongemerkt voorbij, maar mochten jullie in deze week Sinterklaas vieren: veel plezier