Marathon

Marathon

Als het bijna achter ons liggende jaar een marathon was van 42.195 meter dan zitten we vandaag op 41.965 meter. We hebben de finish bijna gehaald, maar anders dan bij het lopen van de marathon, kunnen we dat toch niet als een verdienste beschouwen. Veel van jullie zullen mensen kennen die afgelopen jaar zijn overleden en op de marathon 2024 zijn uitgevallen. Elke dag ervaren we weer dat “deelnemers”, van wie we het niet hadden verwacht, toch uitvallen. Hoewel ik het Carpe Diem principe liever omarm dan het Memento Mori, vind ik het belangrijk om in deze periode stil te staan bij onze vergankelijkheid.

Ik hoop dat ik jullie niet alle levenslust heb ontnomen en daarom wens ik jullie alvast

Een voorspoedig en vooral gezond 2025.

Handje contantje

Ali is dinsdag 23 december weer uit het ziekenhuis ontslagen. Na een aantal dagen wachten is er zondag een controlefoto gemaakt in het grote ziekenhuis in Banjul. Gelukkig was er geen reden om hem langer opgenomen te houden. Hij verwachtte maandag naar huis te kunnen, maar dat ging niet door. Dinsdag om 10.00 uur belde hij dat hij naar huis kon zodra hij een controleafspraak had. Uiteindelijk kon hij om 16.00 gehaald worden, natuurlijk samen met zijn vrouw Penda, die ook sinds 13 december op het ziekenhuisterrein bivakkeerde.

Zoals ik eerder schreef moet hier elke behandeling eerst betaald worden. In zijn geval dus de eerste röntgenfoto’s, het verbandmateriaal en de medicatie. Het antibioticum dat hij twee keer per dag per infuus kreeg toegediend: eerst naar een apotheek om de ampullen te kopen. De rit op zondag per ambulance naar Banjul: eerst de prijs van de diesel aftikken. Ook bij elke verbandwissel werd Penda naar een apotheek gestuurd. Bij het ontslag: eerst de 11 ligdagen afrekenen, dwz 2100 dalasi ( 30,- €). Al met al waren de kosten voor onze begrippen ongelooflijk laag, alles samen 125,- €., maar voor een gezin dat van een paar euro per dag moet rondkomen…....

Wij kunnen ons niet voorstellen dat we niet behandeld kunnen worden zonder voldoende pecunia. “U komt voor uw injectie immuuntherapie?”. “Dan graag even langs de kassa om 10.000,- € per pin te betalen”. Een behandeling met immuuntherapie kost namelijk gemiddeld minstens 100.000,- € per jaar.

Afgelopen dagen merken we dat Ali steeds meer zijn hoofd breekt over de vraag hoe hij toch zo heeft kunnen vallen. Alle mensen, die hem komen opzoeken na thuiskomst, vertellen dat ze altijd zien dat hij heel voorzichtig rijdt. Opvallend is dat bij binnenkomst elke bezoeker kennelijk begint met gebeden voor een snel herstel. Alle aanwezigen mompelen een repeterend “Amen.”

Ali ontvangt zijn bezoek zittend op een matje op hun veranda. De twee aanwezige stoelen worden bezet door de twee belangrijkste mensen en de rest van het bezoek zit op de grond. De vrouw deze huizes is niet druk met het aanbieden van koffie met een koek, want er is niets in de aanbieding. Wél is er een aanwezige die bezig is Attaya te maken, de enorm sterke en mierzoete thee. Je zou het geheel met enige verbeelding – en die heb ik dus- een theekransje kunnen noemen.

Het feit dat de röntgenapparatuur in deze kliniek een aantal dagen niet werkte had te maken met een niet werkende afstandsbediening van het apparaat, omdat de batterijtjes leeg waren. De kosten om het apparaat weer in werking te stellen bedroegen 3,50 €. En daarvoor moest eerst ziekenhuisbudget gevonden worden.

De toiletten in het ziekenhuis waren ondanks de schoonmakers verschrikkelijk vies. Veel opgenomen patiënten zijn afkomstig uit het binnenland en daar hebben ze achter een palissade van palmbladeren een gat in de grond als toilet. En als je nog nooit van je leven een toiletpot hebt gezien?? Buurvrouw Yassin vertelt dat ze tijdens logeerpartijen van Alhagy’s moeder ( die ver weg op de noordoever van de Gambiarivier woont ) dagwerk heeft aan het schoonmaken van de wc.

En in Europa zijn alle openbare toiletvoorzieningen, vooral de toiletten langs de snelwegen, altijd heel proper omdat “wij " nette mensen zijn. Geen Europeaan die naast de pot piest immers ?? En dan “zij”!! Viezeriken, toch?

Bewaking.

De bewakers van ons erf hebben afgelopen week hun taak te serieus opgevat, helaas...... Terwijl ik van huis was om Ali op te halen, is er net voor onze thuiskomst een oude dame ons erf opgelopen en naar onze veranda gekomen. Ze is daarbij door onze honden aangevallen en heeft daar een flinke wond in het onderbeen bij opgelopen.

Onze honden, die op bovenstaande foto poseren, hebben we dan ook als waakhonden. Om ons erf staat een muur, die begroeid is met bougainville, bekend om zijn akelig scherpe doorns. In ons dorp is een flinke sociale controle, maar zoals vorige week beschreven rukt de stad op. Het karakter van de omgeving zal komende jaren verder veranderen en daarbij de kans op inbraken. Met op het erf loslopende honden is de kans dat iemand bij nacht over de muur springt naar onze mening een stuk kleiner dan zonder honden.

De loopdeur in de poort is meestal van buitenaf niet te openen, maar wanneer de kinderen naar buiten gaan laten ze de deur soms zo achter dat ze zonder kloppen en wachten weer binnen kunnen komen. En dan is er dus kans dat er iemand “zomaar” binnen komt lopen. Yassin vertelt dat de honden tijdens ons verblijf hier veel mensen, die normaal zo binnen kunnen komen, toch tegenhouden. Hun instinct vertelt hun mogelijk dat deze bejaarde Toubabs zichzelf slecht kunnen verdedigen.

Naast de poort hebben we een bordje “Beware of the dog” met daarop een hondenkop. Helaas is deze hond kennelijk onvoldoende afschrikwekkend, want er waren al eens kinderen aan de poort die dachten dat we puppy’s in de aanbieding hadden. Bovendien kan slechts een minderheid hier lezen.

We gaan nu op zoek naar een bordje met een afschrikwekkende hondenkop, dat we op de loopdeur gaan schroeven: het welbekende kalf.

De wond op het onderbeen hebben we zo goed mogelijk schoongemaakt en verbonden en een kuur antibioticum meegegeven. Bij wondcontrole donderdag zaten de wondranden nog goed tegen elkaar en er leek geen geinfecteerde wond te zijn. Roodheid rond de wond is bij mensen met een vrijwel zwarte huid helaas niet te zien. In de medische studie leerden we dat één van de kenmerken van ontsteking roodheid is, maar die vlieger gaat hier niet op.

Tuinwerk

Hoewel Ali in onze ogen niet overwerkt raakt door zijn taken, merken we wel dat er voor ons nu meer te doen is. De bewatering van de struiken en het gras, het opscheppen en over de muur gooien van de hondenpoep, het afspuiten van de zonnepanelen en het vegen en dweilen van de veranda hoort nu tot ons takenpakket. Nu Ali weer thuis is, kan hij wel watergeven, maar met 1 hand vegen en dweilen zal niet lukken. Hij vindt het overigens erg vervelend dat hij deze taken niet kan doen.

De haagjes van Caserino’s langs onze tuinpaadjes waren afgelopen week weer aan een knipbeurt toe. Nu wil het geval dat ik snoeien met de heggenschaar leuk werk vind, maar het opruimen, zeker van de naaldjes van deze naaldbomen is niet mijn hobby. Maar gelukkig is het hier ook Kerstvakantie en wilden Mohammed en Omar graag 100 dalasi verdienen. Natuurlijk was dit wel een rib uit ons lijf. In dit geval laat ik de omrekening naar euro’s graag aan jullie lezers over.

En inmiddels heb ik ook het afzagen van palmtakken van de palmbomen in wording onder de knie. Dat wil zeggen zo lang dat niet betekent dat ik de palmboom in moet klimmen. Ik behoor tenslotte ook niet tot de stam van de Mandjago’s, de boomklimmers. En als ik wel tot die stam zou behoren, dan was ik met mijn lenige aanleg al lang uit de boom getuimeld.

Blijde afwachting.

Maandag 30 december vliegen onze jongste zoon en vrouw met hun 3 kinderen naar Gambia. Vorig jaar hebben ze hier ook gelogeerd en het klikte zo goed met de kinderen hier, dat ze graag weer willen komen. De kinderen hier werden te logeren gevraagd door hun grootouders, maar ze stelden als voorwaarde dat ze maandag weer thuis wilden zijn.

We zijn benieuwd of voor alle kinderen hun hooggespannen verwachtingen uitkomen.