Draad

De draad.

Afgelopen donderdag zijn we weer naar Gambia teruggevlogen. Op het moment dat ik dit typ bedenk ik dat ik in november het als heengevlogen zou hebben betiteld. Nu, na twee weken Nederland, voelt het in zuidelijke richting vliegen dus kennelijk als “terug”. Weer een bewijs dat het steeds maar weer een kwestie is van “hoe je het bekijkt”. Goed om dit in veel situaties waarin de kijk van mensen op bepaalde zaken verschilt in het achterhoofd te houden.

Na 2 weken in het warme bad van onze (klein) kinderen te zijn geweest, en in ons koude, grijze kikkerlandje, pakken we hier de draad van ons subtropische leven weer op. En hoewel er geen lijn in mijn wekelijkse weblogs zit, pak ik ook op dit medium de draad weer op. Ik hoop dat jullie lezers mijn gedeelde informatie kritisch zullen lezen, maar niet zodanig dat ik als desinformatieverspreider te boek kom te staan.

Ali’s arm.

Inmiddels is het ruim 5 weken na de operatie, waarbij zijn gebroken onderarm met een geschroefd plaatje en een pen door een bot is gerepareerd. Tijdens ons verblijf in Nederland is hij eerst naar Banjul gegaan om een afspraak te maken met Mr.Bah. Deze afspraak kon niet telefonisch gemaakt worden. Gelukkig was Mr.Bah aanwezig en kreeg hij een afspraak.De afspraak hield in dat Mr.Bah, wiens kamer bezaaid was met mappen met inhoud, zijn ziektegeval noteerde en vervolgens kon hij weer gaan. In Banjul zou ook het verband rond zijn gipsspalk gewisseld worden, maar het was ter plekke zo’n chaotische toestand dat hij maar weer naar de traumakliniek in Bakou is gegaan. Daar is het windsel zo strak aangebracht, dat bij onze aankomst gisteren zijn hand flink gezwollen was met een paar worstvingertjes. Mijn eerste goede daad was dus het wisselen en losser aanbrengen van het verband. Het is nu nog helemaal onduidelijk wie wanneer gaat beoordelen of de breuken genezen zijn en wanneer de pen, waarvan het uiteinde door de huid naar buiten komt, verwijderd kan worden. Wordt vervolgd.

Slechts schuldloos naar het hiernamaals.

In de dozen met kleding en medisch materiaal versturen we ook flessen met bodylotion, shampoo en douchegel (van de Lidl) naar Gambia. Yassin heeft een clientèle die deze kwaliteit waardeert en die graag koopt. Ze verkoopt dit met een flinke marge. Op deze manier steunen we Yassin zonder “zomaar” geld te geven. In een business-schriftje noteren we het aantal flessen cosmetica en de inkoopsprijs en dat bedrag betaalt Yassin weer terug. Gisteren was er zo’n afrekendag, maar Yassin vroeg besmuikt of we nog even op ons geld konden wachten want ze had het uitgegeven rond het overlijden van haar vader.

Yassin leerde ons dat een overledene pas toegang tot het hiernamaals krijgt als de aardse schulden vereffend zijn. Na het overlijden van haar vader is Yassin, bijgestaan door haar zussen, alle buurtsupers, buren, kennissen, familie en leveranciers van elektrisch materiaal (haar vader was elektricien) afgegaan om te zien of er nog openstaande rekeningen waren. En dat kan natuurlijk alleen als je geld uit te geven hebt…… . Na een kort beraad hebben we haar dit bedrag van 5000 dalasi = 70,- € kwijtgescholden. Haar maandsalaris bedraagt 5500 dal, dus is het voor haar maanden schrapen, met een schuldgevoel, om ons terug te betalen. Onze tweede goede daad dus binnen een paar uren na aankomst (borstklopperij!)

In Nederland kun je een mogelijk negatieve erfenis nog voorkomen door deze beneficiair te aanvaarden, zodat je de schuld niet hoeft te vereffenen. Niemand weet natuurlijk of dat betekent dat dit de erflater belemmert om door Petrus bij de hemelpoort binnengelaten te worden. Ik hoop maar dat de privacy waakhond ervoor zorgt dat deze uiterst vertrouwelijke rode cijfers niet ter inzage zijn voor Petrus.

Vrijdagmorgen is Yassin met het OV naar familie in Senegal gereisd. Deze reis van 300 kilometer naar een achterafdorp diep in Senegal neemt de hele vrijdag in beslag. De echtgenoot van een nichtje is afgelopen week overleden en de plicht van het Gambia gedeelte van de familie is om iemand af te vaardigen om rouwbeklag ter plekke te plegen. Even naar een goed gesorteerde supermarkt gaan en de stemmige rouwkaart met een innig gemeende handgeschreven tekst en voldoende gefrankeerd met Kinderpostzegels van vorig jaar ….nee, daar komt men hier niet mee weg. Gezien de penibele financiële situatie van onze buren informeerde ik na de kwijtschelding van bovenstaande 5000 dalasi nog even naar de geldbron om deze reis te betalen. De hele uitgebreide Gambiafamilie heeft de laatste dalasi’s bij elkaar geschraapt om de tocht van Yassin te betalen. Het plan is dat ze zondagmorgen vóór het krieken van de dag het eerste taxibusje neemt – even wachten tot er 25 mensen in dit 12 persoons busje een plekje hebben gevonden- en dan laat op de dag weer in Madiana arriveert. Maandagmorgen weer lekker uitgerust naar school om les te geven.

Meneer Ceesay

Vorig weekend werd op zondagmorgen meneer Ceesay dood gevonden. Meneer Ceesay was een collega-leraar van Yassin op school en was afkomstig uit Sierra Leone. In de tijd van de burgeroorlog in dat land zijn er veel mensen naar Gambia gevlucht en gebleven. Meneer Ceesay gaf les aan de oudste kinderen, dus ook aan Omar van Ali en Sohna Huja van Alhagy en Yassin. Op vrijdag voelde hij zich “niet lekker”. Zijn collega’s raadden hem aan naar een ziekenhuis te gaan, maar hij had zelf al medicijnen gekocht in een apotheek. Zondagmorgen realiseerden de mensen in de compound waar hij een kamer huurde, dat ze hem al een dag niet hadden gezien. Na het forceren van de deur vonden ze hem dood, in de bloei van zijn leven, 35 jaar oud.

Bij de geldinzameling van zijn collega-leraren moest Yassin bekennen, dat ze geen geld had om bij te dragen. Pijnlijk.

De oude gifspuiter.

Op 100 meter van ons erf woont (nu woonde) een bejaarde man, die ik al jaren ontmoette wanneer ik op weg was voor een broodje en hij lopend naast zijn tweewieler (de benaming fiets kan ik er niet op plakken) op weg was naar schadelijke insecten met een gifspuit op zijn rug. Vooral in grote groentetuinen werd hij uitgenodigd om vretende insecten te verdelgen.( en wij maar veronderstellen dat de tomaten op de plaatselijke markt zuiver biologisch van oorsprong zijn.Misschien toch maar extra wassen vóór consumptie) Afgelopen weken zag ik hem warempel op een motor langskomen. Hij reed uiterst behoedzaam en het mulle zand voor ons huis passeerde hij in looptempo, terwijl hij met de uit zijn haftan stekende spillebenen “meeliep”: een gemotoriseerde loopfiets. Omdat een zoon uit zijn gezin Europa heeft bereikt, wordt er met de ontvangen euro’s een flink huis naast het bouwvallige huisje neergezet. Een tweede zoon, die zijn broer wilde imiteren bleek in december tussen Libië en Italië verdronken te zijn. Dat wil zeggen: wel uit Libië vertrokken, maar niet in Italië aangekomen

Enkele uren na onze aankomst donderdagmiddag is de gifspuiter overleden. Ali vertelde dat hij een paar dagen voor zijn heengaan een feestmaal heeft georganiseerd en daarbij vertelde dat hij voorvoelde niet lang meer te zullen leven Vrijdagmorgen zag ik een grote menigte mannen vóór de overvolle moskee op het zandplein op matjes knielend meebidden met de voorganger. Daarna werd hij begraven

We weten het allemaal: we zijn passanten.

Overigens zou ik een “gifspuiter” in Nederland alleen met “gewasbeschermer” aanduiden.

Wacht U......

Nu ook een goed bericht: de door Musoo veroorzaakte bijtwond aan het onderbeen van de oude dame, die nietsvermoedend op zoek naar de blanke medicijnman onze veranda op liep, is weer keurig genezen. Tijdens ons verblijf in Nederland hebben we een hopelijk afschrikwekkend genoeg waarschuwingsbord gekocht om niet meer kalveren te laten verdrinken en met een rode verfrand(gevaar!!) op de loopdeur van de poort geschroefd. We zijn nu voor ons geweten en de WA-verzekering gedekt.

En verder merken we na 2 zonloze weken in Nederland weer extra op dat we maar boffen dat we hier bij lekkere temperaturen, de hele dag een blauwe lucht en een zeewindje mogen verblijven.