Zelfcensuur

Zelfcensuur

Na het publiceren van mijn verhaal van vorige week, viel me nog eens op dat de verhalen vooral verdrietig zijn. Deze week pas ik zelfcensuur toe en wordt het een goed-nieuws-show. De verhalen over de jonge vrouw met afbraakziekte, de jongen van 18 jaar die overleed en de moeder die door het bloedverlies tijdens haar eerste bevalling bijna leegbloedde omdat er geen donorbloed voorradig was zul je dus niet lezen, vandaag.

Privékliniek

Gezien de stagnerende behandeling van het armletsel van Ali ben ik afgelopen maandag met hem naar de dichtstbijzijnde privékliniek gegaan: weer een nieuwe ervaring. Bij binnenkomst in de hal werden we opgewacht door een functionaris die vroeg naar de reden van komst. Na mijn uitleg dat we graag een controle foto van Ali’s arm wilden, bleek dat we daarvoor eerst naar de arts ter beoordeling moesten. Dat betekende dat Ali kon aanschuiven in de rij voor het betaalloket en ik op stoeltjes voor begeleiders kon plaatsnemen. Er waren 10 wachtenden vóór ons en mede door de door mij niet helemaal te doorgronden werkwijze duurde het 1 uur voor we onze portemonnee konden trekken (we=ik, dus). Na betaling van 900 dalasi voor het consult was de rij voor de spreekkamer verrassend kort en binnen 30 minuten werden we door een vriendelijke jonge Gambiaanse arts te woord gestaan. Mogelijk geholpen door de gloednieuwe bloeddrukmeter, Infraroodthermometer en O2 saturatiemeter die van plaats wisselden( uit mijn rugzak naar zijn bureau) maakte hij een opdracht voor het maken van de foto’s. Maar eerst betalen dus……gelukkig in een kortere rij naar de kassier: 2 opnames voor 1500 dal. Ondanks de korte rij voor de röntgenkamer even een uurtje wachten voor de foto’s die in 5 minuten gepiept waren en snel per whatsapp op de telefoon van Ali verschenen. Daarna weer naar dezelfde arts, die ons verwees naar zijn vriend orthopeed, die vanaf 17.00 in dezelfde kliniek zijn inkomen kwam aanvullen. Binnen 3.5 uur weer buiten, met goed resultaat voor de somma van 35,- € .

Om 17.00 togen we weer naar Medicare, waar de orthopeed op tijd arriveerde, ons prima hielp en na bekijken van de foto’s adviseerde de gipsspalk te verwijderen. Over 4 weken weer retour en we hebben al een opdracht voor de foto’s gekregen. Wel eerst betalen natuurlijk.

Het was een belevenis om in deze kliniek een aantal uren mijn ogen te mogen uitkijken. Er lopen een groot aantal mensen rond in herkenbare kledij die de patiënten wegwijs maken in het systeem. Regelmatig wordt de wachtenden gevraagd even te benen op te tillen (indien mogelijk) om een schoonmaakster de gelegenheid te geven met een dweil te passeren. Veel heen en weer lopende mensen geven zichzelf een belangrijke uitstraling met een stethoscoop om hun nek. Met terugwerkende kracht heb ik veel spijt dat ik mezelf ook niet meer als zo’n redder-in-nood aan het publiek heb getoond.

De vrouwelijke bezoekers zijn zonder uitzondering gekleed in fraaie jurken en kleurige hoofdbedekkingen. Hun kinderen zijn uitgedost alsof ze naar hun eerste Heilige Communie gaan. Hun mannelijke helften zijn gekleed in keurige kostuum of traditionele kaftans. Er was een familie met een lichtere huidskleur, waarschijnlijk van Arabische afkomst, waarvan de heren net als wijlen Kadhaffi lappen over hun dagelijkse kloffie droegen. Ze hadden een kralensnoer in hun handen, waarbij de kralen ondanks het gesprek met hun buren snel door de vingers gleden. Dit zijn kennelijk mannen die kunnen multitasken: gelijktijdig een gesprek voeren en de gebeden horend bij de kralen opzeggen.

Ik heb het even opgezocht: de tasbih = gebedskrans is een hulpmiddel bij het verrichten van dzikr: het gedenken van de 99 schone namen van God en het bidden van 33 x Soebhan Allah (verheven is God), 33 x Al-hamdoeillilah (dank aan God) en 33 x Allahoe Akbar (God is groot). Deze mannen hebben de wachttijd in deze kliniek dus nuttiger besteed dan deze ongelovige Toubab. Gelukkig heb ik nu jullie lezers wel een stukje verder gebracht in jullie algemene ontwikkeling.

Overigens heeft Ali weer meer zelfvertrouwen en is optimistischer over het herstel van zijn arm. Elke ochtend en namiddag ben ik als fysiotherapeut-beunhaas bezig om zijn schouder, pols en vingergewrichten weer te mobiliseren. Zijn schouder is inmiddels weer ”los” en ik kan mijn vingers niet meer uit zijn vuist trekken, dus de knijpkracht is weer intact.

Overigens voelde ik me in deze omgeving van mensen met geld wel lichtelijk underdressed in mijn korte spijkerbroek.

Avontuur

Vorige week zondag zou een collega van Alhagy een Engels echtpaar naar Bissau brengen, een afstand van 289 km volgens Google Maps. De collega had gehoord dat er op die reis voetangels en klemmen konden liggen en hij wist dat Alhagy er vaker geweest was. Na het oppikken van het avontuurlijke stel bij hun hotel vroeg Alhagy hen of ze wel een visum hadden voor Guinee Bissau. Bij de ambassade is het makkelijker en goedkoper om een visum te krijgen. De vrouwelijke helft, die kennelijk “de broek aan heeft”, beweerde hardnekkig dat een visum niet nodig was. Bovendien hadden ze geld genoeg bij zich. Als nederige chauffeur kun je boven je gestelden dan niet tegenspreken, dus Alhagy zweeg. Het passeren van de grens met Senegal ging vlot, maar bij het rijden door de grote stad Ziguinchor vroeg hij nog even hoeveel veel geld was. Ze bleken het astronomische bedrag van 3000 dalasi = 40,-€ bij zich te hebben: daarmee reis je heel Afrika door ( in je droom)

De grens met Bissau bleek dus de barrière, waarvoor Alhagy vreesde. De Engelse paspoorten werden ingenomen, er moest 120,-€ betaald worden inclusief boete door het ontbreken van visa. Gelukkig zaten er nog Mastercards en Visacards in de bagage. Helaas kon daarmee niet betaald worden. Er werd een motortaxi beregeld en the English Lady vertrok op de buddyseat naar het dichtstbijzijnde gehucht om geld uit de muur te trekken. Mogelijk wilde the Lord op deze manier zijn lieftallige echtgenote lozen??? Je hebt het al bedacht: nul punten. Nu hadden Alhagy en collega al hun spaargeld meegenomen voor het geval van pech-onderweg en na het achterlaten van alle bijeengeschraapte CFA’s, dalasi’s en ponden werd de weg vervolgd en bereikten de toeristen hun hotel in Bissau, de hoofdstad.( De CFA is het betaalmiddel van een negental West-Afrikaanse landen)

Door het langdurige oponthoud op de heenweg arriveerden Alhagy en collega na 18.00 hr bij de grens Bissau-Senegal: grens dicht. Ze hebben geprobeerd een oogje dicht te doen op de autostoelen. De volgende dag weer terug naar huis.

Dinsdagmorgen belden de avonturiers met de vraag of ze weer opgehaald konden worden. Ze hadden hun plastic geld nergens kunnen inwisselen voor CFA’s en tot maandagavond laat zonder eten/drinken doorgebracht. Door een vriend in Engeland te bellen met de vraag om geld via Western Union op te sturen, hadden ze hun eten en hotel kunnen betalen. Bij vertrek had de auto van Alhagy’s collega een klein probleempje: de dynamo hield er mee op. Hun heenreis werd dus vertraagd en dat betekende jakkeren om op de terugweg vóór 18.00 terug te zijn in Senegal. Met z’n vieren in de auto slapen leek niet aanlokkelijk, kennelijk. Door de geforceerd hoge snelheid op de slechte weg in Bissau brak een schokdemper van Alhagy’s auto: toch maar doorrijden. Na het oppikken van de toubab’s ging het weer snel naar het Noorden en om 20.00 weer terug bij hun hotel.

De woensdag werd besteed aan het vervangen van de schokdemper na het steunpunt gelast te hebben: een klein klusje, als de elektriciteit werkt. Maar ja….een mens kan niet alleen maar voorspoed hebben.: kosten 8000 dalasi.

Mocht u tijdens uw verblijf in dit suffe landje een leuk, avontuurlijk tripje willen maken…….

\

Voor de Slimste Mens: wat weet je van Guinee-Bissau.?

Als ik op Wikepedia de informatie over dit landje, dat nog armer en minder ontwikkeld is dan Gambia, lees, lijkt het me toch geen aantrekkelijke bestemming. En dan te bedenken dat het plan was om op de bonnefooi door te reizen naar Sierra Leone en vandaar terug naar Engeland te vliegen.

Zondagmorgen

Vanochtend hebben we de gebruikelijke spelletjes ochtend rond de grote tafel op de veranda weer gehouden. We doen het allemaal voor ons plezier…als we maar winnen.