Mixed

Mixed.

Het was weer een week met wisselende ervaringen. De contrasten binnen onze week zijn bijna vergelijkbaar met het verschil in de weersomstandigheden bij jullie en bij ons. In Noord-Nederland zagen we sneeuw liggen met de bijbehorende verkeersproblemen, maar ook foto’s van reuze-sneeuwpoppen van onze kleinkinderen en wij klagen niet ( overigens schijnt het op dit moment ook de niet-klagen-challenge te zijn ) over zon en zeewind, ondanks de frisse avonden. De max. temperatuur blijft onder de 30 graden en dat nu al dagenlang en een duik in het zwembad ervaren we bijna als masochisme.

Ali S.

Nadat ik zondag het te forse gips van zijn been had verwijderd en hem bedolven had onder oefenadviezen, ben ik dinsdag nog even bij Ali S. gaan kijken. Tot mijn verbazing en blijdschap kan hij zijn been weer optillen en is hij flink aan het oefenen. Hij loopt nu bijna als een Gambiaanse kievit met 2 krukken en durft zijn aangedane voet ook al op de grond te zetten. Zijn vriend, die bij hetzelfde voorval is aangereden, ligt nog thuis te bed met een groot gips. Nu komt natuurlijk de vraag of ik hem ook van het gips wil verlossen. Komende dagen ga ik bij hem kijken, maar dan eerst ook de röntgenfoto’s beoordelen of het verstandig is om hem van het gips te bevrijden.

Namo

Vorige week verhaalde ik over de betaling van de namo=OZB. Ali (B) is maandagmorgen weer naar het huis van de burgemeester gegaan, maar de jongedame van het kadaster was er niet: op weg naar het hoofdkantoor om kwitantie-papier te halen. Na 14.00 uur zou ze zeker aanwezig zijn. Ali heeft die middag 2 uur zitten wachten en kwam om 16.30 onverrichterzake terug.

Maarrrr……dinsdagmorgen was het in een kwartiertje gepiept. Nadat Ali naar waarheid de bebouwing van onze compounds had beschreven volgde de rekening: in totaal 375 dalasi.

Vrijdagmorgen belde de ambtenaar die vorige week vertelde dat de belasting 2000 dalasi per compound zou zijn.: we hadden op hem moeten wachten.We wachten af.

Buurvrouw Fatou

Eerder vertelde ik over de moeder van onze buurvrouw Fatou, die na een beroerte halfzijdig verlamd in dit armoedige huisje verbleef en via Brit van www.caring4mobility.com een looprek en postoel kreeg.

Vier weken geleden kreeg de oude dame een nieuwe beroerte en werd ze bewusteloos door sterke mannen in een Mercedestaxi op de achterbank gelegd en naar een ziekenhuis gebracht. Twee dagen geleden is ze via hetzelfde vervoer teruggekomen om te overlijden…maar wel met een maagsonde. Op weg naar ons dagelijks brood gistermorgen kwam Fatou op me af en zei “Mamma”, waarna ze een onderooglid naar beneden trok en op haar huisje wees. Ik hoef hier niet uit te leggen dat dit in Gambiaanse gebarentaal betekent dat haar moeder weer thuis is en ze mij vraagt om te komen kijken.

Gistermiddag, met tolk Ali: moeder lag in een pikdonker vertrek – geen ramen- rochelend en niet aanspreekbaar op haar einde te wachten. De vraag aan mij was of het opgeloste melkpoeder dat men via de sonde probeerde toe te dienen wel voldoende krachtig spul was. Met enige omwegen, met inachtneming van alle mij bekende overtuigingen hier, heb ik uitgelegd dat ik niet verwachtte dat moeder nog weer zou opknappen. Dat sloot aan bij hun beleving, gelukkig. Vervolgens heb ik uitgelegd dat het geven van voeding haar lijden mogelijk zou verlengen. Hoewel ze niet aanspreekbaar was, maakte ze tijdens de verzorging wel de indruk dat dat erg pijnlijk was en de familie vertelde dat haar verblijf in het ziekenhuis ook een lijdensweg was zonder goede pijnstilling. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op hulp om haar lijden te verlichten en ik heb een Fentanylpleister uit voorraad geplakt. De volgende dag bij huisbezoek: tevreden en dankbare mantelzorgers en een rustige patiënte met een pols, die duidelijk zwakker is. Ze kan nu gedraaid en gewassen worden zonder kreunen.

Vanmorgen moest de 3 dagen werkzame pleister vervangen worden door een verse. De patiënte lag rustig ademend met een zwakke pols nog in het pikdonkere vertrek. Met een slag om de arm heb ik uitgelegd dat haar einde nabij is.

Toch kwam een half uur later een dochter bij ons aan de poort om te vragen of ik vervoer naar het ziekenhuis kon regelen. Ali is nog even naar hen gegaan om te vragen of nogmaals uitleg nodig was, maar dat was niet het geval.

Dus: hier geen huisarts of 112 bij een ernstige situatie; geen ambulance of liggend vervoer; geen uitleg in een ziekenhuis over de zinloosheid van opname, alleen verzorging door de familie in het ziekenhuis en vooruitbetaling van alle “zorg”; geen transferverpleegkundige bij ontslag; geen plekje in het niet-bestaande verpleegtehuis; geen uitleg dat het geforceerd geven van alle medicatie, als bloedverdunner, bloeddrukverlager en cholesterolverlager wel gestopt kan worden; wel mensonterend vervoer “als een zak aardappelen” in een personenauto; geen onderleggers of incontinentiemateriaal. Thuiszorg??? Wat is dat??

Slechts een buurman-Toubab met toevallig nog een paar Fentanylpleisters in voorraad, maar zonder de vooruitziende blik om nog incontinentiemateriaal op voorraad te houden in plaats van alles weg te geven.

Nog steeds Oranje Boven.

Afgelopen dagen zijn we begonnen met het uitdelen van de prachtige oranje gymshirts uit Hollandscheveld. We begonnen maar op “onze eigen” Baobab Nursery school ( www.gambiahulp.com) alle kleuters en leraressen in het oranje te steken. Het hemd is tenslotte nader dan de rok en hoe dan ook moet je te allen tijde voorkomen dat “eigen volk” te kort komt. Nationalisme is kennelijk besmettelijk. De foto’s en videootje spreken voor zich.

Overigens nog de antwoorden op De Slimste Mens vragen over Hollandscheveld.

1: Boerenopstand in 2: 1963 met 3 de slag om Hollandscheveld 4 Piet Kleine 5 schaatser en 6 postbode.

Zoals verwacht waren er geen goede inzendingen, dus de hoofdprijs wordt deze week niet uitgereikt.