Leescijfers

Leescijfers.

Zo langzamerhand lijk ik wel op een programmamaker van tv, die de dag na uitzending de kijkcijfers en de waardering opvraagt. Op dit weblog kan ik het aantal lezers zien en dat varieert meestal ergens tussen de 150 en 200 per week. Op de mailinglijst staan de adressen van 125 mensen. Afgelopen week is het aantal lezers opgelopen naar meer dan 300. En nu intrigeert het me dat ik dit niet kan verklaren. Was het de Cobra cliffhanger? Zijn er mensen die halverwege het verhaal te lang vinden en later nog eens de rest lezen en zo voor 2 lezers tellen? Kost het lezers veel moeite om mijn onzin te doorgronden en herlezen ze daarom? Tja…als je alles weet is er ook niets meer aan.

Overigens nog een toevoeging wat betreft Cob(r)aatje. Zoals te lezen in de reactie van Annet vorige week, hebben ze nog 2 slangetjes van dergelijke afmetingen op hun erf gevonden. Het ene slangetje lijkt wel het tweelingzusje van Cobra en het andere slangetje is zwart. Moeder cobra heeft dus meer eieren verstopt. Mogelijk heeft een zwarte spitting cobra de bevruchting voor zijn rekening genomen en verklaart dat het zwarte broertje(?) . Naar verluidt overwegen Huub en Annet een concurrerende reptilefarm te gaan beginnen als deze slangetjes tot gevaarlijke slangen zijn uitgegroeid. Gelukkig zit er 200 meter tussen hun onderkomen en het onze.

Erfenis

Terwijl Ali onze veranda aan het vegen is, gaat zijn telefoon. Na een kort gesprek stopt hij zijn mobiele weer in zijn zak:” Nyasi komt zo om te vragen of jullie willen helpen met het schoolgeld van kinderen van zijn overleden broer”. Ik heb Nyasi al vaker genoemd in mijn verhaaltjes, maar ik kan van jullie niet verlangen dat je alle namen en omstandigheden uit je hoofd kent. Nyasi is onze bijna buurman met het voor ons belangrijke beroep van loodgieter en heeft al heel wat lekkages op ons erf verholpen. Hij heeft 2 vrouwen, Binta en Fanta, en van Binta een aantal kinderen. Hij heeft al jaren AOW, maar moet daarnaast ook nog geld verdienen.Zijn verdienvermogen is maar gering en ik durf een flinke weddenschap af te sluiten dat hij in box 3 niets aan te geven heeft. Vorige jaar is een jongere broer, die hier in de buurt woonde overleden en dat heeft Nyasi een flinke nalatenschap opgeleverd. Helaas bestond de erfenis vooral uit levende have in de vorm van 6 vrij jonge kinderen. Een aantal kinderen is onder andere familieleden verdeeld, maar Nyasi is/voelt zich verantwoordelijk voor de 2 jongste kinderen. Meestal valt bij het overlijden van een manspersoon ook de weduwe onder de levende have, maar mij is niet bekend of Nyasi ook belast is met de lasten (en lusten?) van de weduwe. Naar verluidt bestaat hier geen erfbelasting, dus achtergelaten vermogens houden de vermogensongelijkheid nog meer in stand als in ons landje. Voor alle duidelijkheid heb ik het hier over negatieve vermogens, maar dat spreekt voor zich.

Nyasi is een man, die altijd uiterst bescheiden binnenkomt en daarop maakte hij nu geen uitzondering. In de 17 jaren dat wij hem kennen heeft hij éénmaal om hulp gevraagd omdat de rijst op was en er geen geld was om een zak rijst te kopen. Hij vertelt nu, via Ali, dat de 2 kinderen van zijn overleden broer naar de kleuterschool schuin tegenover gaan. Zijn broer is 1 jaar geleden overleden en sindsdien is er geen schoolgeld meer betaald. De kinderen dreigen naar huis gestuurd te worden. Een korte rekensom bij een schoolgeld van 300 dalasi ( 4,-€) per trimester betekent dat de nota tot en met dit schooljaar voor beide kinderen 2400 dalasi ( 32,-€) bedraagt. Voor een extra bedrag van 1200 dalasi (reken maar uit) hebben ze ieder ook nog 2 nieuwe uniformen. Toen ik gewapend met een pakje dalasi’s naar de school was gelopen, bleek dat er over het hele vorige schooljaar voor het jongetje nog niets was betaald en voor het meisje was 500 van de 900 betaald. Kennelijk zat de overledene ook zo krap bij kas dat er niet per trimester, maar per maand was betaald, en dan nog maar een deel. Na mijn verhaal over de schooladministratrice die me in december vroeg om het schoolgeld voor tweeling nichtjes te betalen maakte lezeres L. een donatie over die zodanig overbemeten was, dat ik blij ben dat we voor deze kinderen het geld dat al op de plank lag kunnen gebruiken. Altijd dankbaar werk om mensen hier te helpen met, in dit geval, andervrouws geld. Overigens maak ik altijd duidelijk dat dit niet ons eigen geld is, maar dat we afhankelijk zijn van donateurs. Dat maakt dat ik bij vragen, kan zeggen dat we zullen proberen “geld te vinden”, maar niets kunnen beloven.

Ramadan

De Ramadan is weer in moslimland uitgebroken. Dat betekent zoals bekend niet eten of drinken tussen zonsopgang en zonsondergang. Sommige mensen nemen “niets doorslikken ”zo absoluut, dat ze hun speeksel nog uitspugen. Als ik op straat een spuger tegenkom, vraag ik me af of ze dat ook binnenshuis doen. Of zouden ze zoals vroeger de mannen met een “chronische bronchitis” in Nederland naast hun stoel een leeg conservenblikje met een bodempje water hebben staan om hun fluimen en rochels in te deponeren? Onze Gambiaanse “familie ”maakt op dit vasten geen uitzondering. De kinderen vanaf een jaar of 8 vasten, uit eigen beweging, vaak mee, maar soms krijgen ze in de loop van de middag zo’n buik-hongerpijn, dat ze toch “zondigen”. Huja, 12 jaar oud, vast wel helemaal mee en vertelt dat haar buik erg gaat rommelen als op school niet-moslim klasgenoten hun meegebrachte lunch verorberen. En dan te bedenken dat de niet moslims ook nog in de klas trakteren als ze jarig zijn. De avondmaaltijd rond 8 uur is natuurlijk het hoogtepunt van de dag en daarna mogen de kinderen nog een poosje opblijven. De volgende ochtend vóór het ochtendgebed, rond 6 uur, worden ze dan al gewekt om nog wat te drinken en te eten. Volgens ons is het dus ook voor kinderen deze 4 weken een uitputtingsslag.

Uitzoomend…..de extreme zondagsrust bij orthodoxe christenen, de zelfkastijding tot bloedens toe van monniken, het celibaat van nonnen en priesters, de miljoenen hindoes die elkaar vertrappen om allemaal bij zonsopgang kopje-onder te gaan in een vervuilde rivier….en zo zijn meer voorbeelden van religieuze overtuigingen die het leven van gelovigen het er niet makkelijker op maken. De Feijenoord supporter die zijn hachje niet zeker is als hij met een sjaal van zijn favoriete club door Amsterdam loopt valt dan weer in een ander hoofdstuk, niet religieus

Big business.

Omdat wij ons als sterfelijke mensen met een leeftijd van meer dan 7 kruisjes soms afvragen hoe onze “Gambiaanse familie” zich financieel moet redden als wij niet meer naar Gambia kunnen komen, heb ik afgelopen week daarover eens een balletje opgegooid bij Ali. Ik heb hem aangemoedigd het hierover met vrouwlief Penda te hebben en dan bij me terug te komen met hun overdenkingen. Overigens is het bij hen een non-item om over “later” na te denken.

Penda wil graag business gaan doen door bijvoorbeeld kunstmest en zaad voor Sorrel te gaan verlopen. Ze wil dan op de groothandelsmarkt in Serrekunda 2 zakken met ieder 50 kg kunstmest kopen. Er wordt hier gemengd witte en bruine kunstmest gebruikt, dus moet je als goede handelsvrouw ook beide soorten kunnen aanbieden. Het zaad wordt verkocht in zakken van 78 kg. Op mijn vraag wat de inkoopsprijs is van deze handel en in welke hoeveelheden je het voor welke prijs kunt verkopen: geen idee. Uiteindelijk zijn we erop uitgekomen, dat Ali de helft van zijn jaarlijkse november bonus nu al van ons krijgt en dat bedrag is voldoende voor een start van de big business. Penda is met een ervaren buurvrouw naar Serrekunda geweest: een zak kunstmest kost 1800 dalasi,een zak zaad 5450 dal.De hele reis met het afhuren van een kruiwagenman om het bij de bushalte te krijgen en het transport bovenop het taxibusje naar huis heeft 1000 dal gekost. Deze waren worden in plastic zakjes verkocht met een inhoud van 1 conservenblik.

Voordat we hadden berekend wat de inkoopsprijs per blikje was, welke marge ze dachten te behalen en wat dus de verkoopprijs moest worden, kwam Ali al triomfantelijk vertellen dat het eerste zakje zaad al voor 40 dal. onderweg was naar vruchtbare aarde. Duidelijk dat ik met enige spoed met hen aan de slag moest om de business door te rekenen. Gewapend met een personenweegschaal en keukenweegschaal gingen we aan de gang. Het gewicht van de 50 kg zakken klopte en omdat de zak zaad niet te tillen was is die maar niet gewogen. Na wegen van de lege en volle blikjes bleek de inkoopsprijs per blikje 36 dal. te zijn en het transport per blikje 4 dal. Kortom: inkoop 40 dal. Na voorrekenen van het resultaat bij een prijs van 50,60 en 70dal. verkoop, zijn we uitgekomen op 60 dal. Mijn suggestie om alvast plastic zakjes te vullen met de inhoud van een zeker niet helemaal vol blikje onder het motto “wat je niet ziet, weet je niet ” bleek niet erg tegen de Koranregels van eerlijke handel te zijn. Misschien worden deze Gambianen wel Hollandse kooplui!!

Toen ik een dag later even bij Ali en Penda moest zijn en langs mijn neus weg vroeg naar de business, bleek dat Penda toch al aan tevreden klanten een overvol blik had verkocht voor 40 dalasi!! Toch nog maar een keer voorgerekend hoe er aan handel te verdienen valt, tenzij het de bedoeling is om er “geld achteraan te gooien “.

En nu maar hopen dat de binnenstromende dalasi’s gespaard worden voor de volgende inkoop en niet opgegeten worden in de dure Ramadantijd.

Laatste hoofdstuk

We vliegen op 24 maart, dus over 3 weken, weer naar huis en mede door de zonnige foto’s die we vandaag uit Nederland krijgen, vinden we het ook weer fijn om naar huis te gaan. We zijn dus bezig aan het laatste stukje van ons verblijf hier en zijn zo langzamerhand al weer bezig om de laatste klusjes te bedenken. In tegenstelling tot de temperatuur in Nederland, zijn de vooruitzichten hier dat in ieder geval de eerste twee weken ons zonnig weer ,een maximumtemperatuur tussen 25 en 30 graden, een zeewindje en nachttemperaturen van 19 graden om lekker onder een fleecedekentje te duiken te wachten staan.