Alweer

Alweer

de laatste editie van dit winterseizoen. Wanneer ik de laatste verhalen van afgelopen seizoenen doorlees om te voorkomen dat ik elk jaar mijn laatste blog doorspek met dezelfde weemoedige opmerkingen, valt het me op dat ik eigenlijk geen herinnering heb aan de inhoud van die blogs. Ik loop dus weinig kans dat jullie zullen merken dat ik in herhaling val.

Even naar de winkel

Rondom ons huis zijn binnen schootsafstand ongeveer evenveel buurtsupers als moskeeën Het verschil is dat de gebedshuizen hun aanwezigheid ruim rond bidtijd kenbaar maken door een kakofonie aan oproepen tot gebed en de winkeltjes nauwelijks opvallen in het straatbeeld. Binnen 200 meter hebben we de keuze tussen de shopjes van de Uncles en van Nene.

De Uncles, uitgespreken als onkels, zijn twee broers, naar schatting 60’ers, met een sterk identieke uitstraling: baardje, meestal gekleed in een groen getinte kaftan en beiden uitdrukkingsloos en traag opererend achter hun getraliede toonbank. Ze zijn afkomstig uit Guinee en spreken alleen de taal van de Fula’s. Het overkwam me dat ik op een ochtend brood ging kopen en three tapalappa’s bestelde. Ik probeer dan three uit te spreken met het puntje van de tong tussen mijn voortanden en lippen, zoals onze vriendin Christine, van geboorte Engelse, ook zo goed kan. Onkel 1 keek me niet begrijpend aan:???. Ik herhaal de bestelling nogmaals en steek 3 vingers in de lucht. Ohhhh….tree, dus …zeg dat dan direct correct. Daar ging de Engelse les van Christine. Vervolgens wil ik een bus antimuggenspray kopen, die hier naar het merk “Bopspray” wordt genoemd. Helaas kende Onkel 2 deze merknaam niet en kon ik geen bus op de plank achter hem zien om het aan te wijzen. De dag erna had ik van Ali geleerd dat de Fula’s zo’n gifspuiter “pompo bodi noemen”. Simpel natuurlijk want pompo = pomp en bodi is Fula voor muggen. Dat snapte Onkel en ik begreep vervolgens waarom ik geen bus kon vinden. De laatste bus stond uiterst links op de allerbovenste plank. Onkel klauterde in zijn kaftan op blote voeten via een wankel krukje, de toonbank en de onderste plank met gevaar voor lijf en leden omhoog, veegde wat doosjes aan de kant en daalde met de spuitbus in zijn hand weer zonder kleerscheuren af. Gelukt.

Nene is een vrouw van midden dertig, die een kleiner winkeltje bestiert. Ze komt geregeld op mijn spreekuur en is er een ster in om telkens nog iets te vragen, precies als in Nederland waar ik soms mensen “niet de deur uit “kon krijgen. Ze combineert haar werk met wonen. Dat wil zeggen dat de ruimte voor de klant, 1 x 2 meter, door een gordijn wordt afgescheiden van haar kamer van 2 x 3 meter. Ze woont daar met 2 kinderen van 1 en 6 jaar. Ze was de derde vrouw van een man zonder vast werk. De vrouw “boven haar ”is vorig jaar overleden, zodat Nene dus promotie heeft gemaakt. Op het moment dat ik binnenkom om brood te halen, rond 17.00, ( de onkels zijn ivm bidtijd dan gesloten) is er niemand in de winkel. Op mijn groet “Salaam maleikum” wordt het gordijn iets geopend en zie ik Nene bidden. Ik wacht tot ze klaar is en plaatsneemt achter de tralies. Op dat moment loopt een meisje van 5 jaar langs me, legt een vodje van 10 dalasi op de toonbank, zegt iets onverstaanbaars, krijgt 1 celstofluier en loopt weer weg. Het ging zo snel dat ik geen tijd had om “kiling kiling” dwz om de beurt te zeggen. Voordat ik mijn bestelling kan doen, tovert Nene een doosje onder de toonbank vandaan en vraagt wat dit is. Het is een doosje (zie foto) van het eigen merk Kruidvat en halfvol met tampons inclusief inbrenghuls. Het is een gift van een gulle Toubab mevrouw, die dat kennelijk niet meer in haar koffer terug wilde nemen. Nene vraagt waar deze cilinders voor bedoeld zijn. Haar kennis van het Engel is dermate minimaal dat ik me genoodzaakt zie dit met handen en voeten uit te leggen. Ik pak een tampon, zak iets door mijn knieën en spreid mijn benen. Mijn wijsvinger gaat richting mijn kruis en ik gebaar dat dit verbandje die kant op moet. Daarbij gebruik ik het woord Kuro dat in het Mandinka menstruatie betekent. Ze lijkt het te begrijpen….en vraagt of het voorwerp na inbrengen daar kan blijven. Die details van het gebruik kan ik niet uitleggen.En nu maar hopen dat ze geen melding maakt van grensoverschrijdend gedrag bij de recent daartoe ingestelde klokkenluiderscommissie.

Medische update.

Afgelopen maandag bleek op de X foto dat er een goed herstel is van de armbreuken van Ali. De orthopeed trok op het moment dat hij Ali vroeg of hij even naar het uitsteeksel van de ellepijp pin mocht kijken zonder aankondiging 35 cm pin uit zijn arm. Dat deed even flink pijn. Nu is de beweeglijkheid van de elle boog flink verbeterd en het kleine wondje zonder infectie gesloten. Het plaatje met schroef op het spaakbeen moet later onder narcose worden verwijderd, maar dat is van later zorg.

Weerzien

Afgelopen week kwam een meisje van rond de 15 jaar met een peutertje op de rug op het spreekuur. Ali vertelde dat dit de baby was, die vorig jaar door oma werd gebracht in verband met onvoldoende gewichtstoename. Ze is geboren in september '23 en woog in maart '24 maar 1 pond meer dan haar geboortegewicht. Haar moeder bleek haar geen borstvoeding te willen en geven en had “aanvallen”, die later op een video op hyperventilatie leken te berusten. Met Kruidvat babyvoeding heeft ze het overleefd. Ik vind haar nog wel wat klein voor haar 18 maanden, maar ze leeft nog. Bij navraag is haar moeder weer naar haar familie in het binnenland met achterlaten van haar dochtertje en ze heeft geen aanvallen meer. Soms bekruipt me hier het gevoel dat ik tegen de stroom in roei, maar deze ervaring geeft weer energie.

Echte zorgen?

Ali vertelt dat een vriendin van hen zich zorgen maakt om haar driejarig zoontje dat steeds meer krom gaat lopen. Ik stel voor dat moeder Adama met haar zoontje op het spreekuur komt, maar Adama komt niet. Na een paar weken komt afgelopen vrijdag een meisje van 10 jaar met een baby op de rug en een driejarig jongetje aan de hand op het spreekuur. Ali legt uit dat dit het betreffende jongetje is, maar dat moeder geen tijd heeft om mee te komen omdat ze het iftar-maal aan het bereiden is. Het meisje van 10 jaar is gratis van familie gekregen en wordt nu ingezet als ziekenbegeleidster. Het jongetje loopt inderdaad met een wat gebogen rug en blijkt een, kennelijk pijnlijke, zwelling te hebben in/achter een paar borstwervels. Ali weet dat ze al naar een groot ziekenhuis zijn geweest en dat er toen röntgenfoto’s gemaakt zijn. Bij navraag speelt hij niet door de pijn en kan niet op zijn rug slapen. Vader heeft een lucratieve baan als tomatenplukker in het zuiden van Italië, maar is door zijn vrouw nog niet op de hoogte gebracht. Je wilt zo’n man ook niet onnodig bezorgd maken, toch?

Ik ken de Engelse vertaling van “mijn broek zakt af” niet, dus ik leg Ali uit dat deze gang van zaken zelfs míjn verstand te boven gaat (en dat wil wat zeggen inmiddels). Moeder Adama maakt zich zorgen, gaat naar een groot ziekenhuis zonder een vervolgbehandeling, wacht dan een paar weken en stuurt dan een meisje van 10 jaar. Ik vind dit een moeder die niet goed voor haar zoontje zorgt. Hoewel ik besloten heb om de laatste 2 dagen vrijaf te nemen van het spreekuur (ik moet voor vertrek wel mijn vrije dagen opmaken), mag ze zelf komen met de uitslag van de röntgenfoto’s. Op zondagmiddag is ze nog niet geweest. Ik heb een niet-pluis gevoel.

Spiksplinternieuw

Is het marktgebouw van Madiana, waarvan bovenstaand de foto’s. Drie jaar geleden werd onze hulp ingeroepen om dit gebouw af te maken. Omdat we gehoord hadden, dat er veel geld verdwenen was van het budget, hebben we toen besloten niet te helpen. En zie hier….het is toch door de dorpsbewoners gereedgemaakt. Te snel helpen, maakt mensen afhankelijk, dus ook wel eens de handen op de rug houden.

Verantwoording

Als besluit van dit winter-weblogseizoen wil ik nogmaals benadrukken, dat alles wat ik beschreven heb vanzelfsprekend door mijn wit-zwarte bril gefilterd in mijn verhalen is gekomen. Ik realiseer me, en hopelijk doen jullie dat ook, dat het maar een stukje is van ervaringen die in dit kleine landje opgedaan kunnen worden. Alle mensen die hier op tijd medische hulp zoeken en goede zorg krijgen, komen natuurlijk niet bij mij en niet in mijn blog.. Er zijn dus ook zeker betrokken hulpverleners. Hetzelfde geldt natuurlijk ook met betrekking tot de highlights die de studente verloskunde me vorige week vertelde. Ze was van slag door de vertelde ervaringen en heeft mij in dat kwartiertje niet verteld wat er allemaal goed ging in haar stage-ziekenhuis. In de twee weken, die we in januari in Hoogeveen waren vielen me door mijn zwart-witte bril ook zaken op die best stof kunnen zijn voor een weblog overzomering Hoogeveen. Dat weblog wil ik jullie graag besparen. Hierbij wil ik alle lezers – in dit winterseizoen 4000 niet-unieke bezoekers- bedanken voor hun geduld om in alle hectiek van het dagelijks leven elke week weer mijn soms wel erg uitgesponnen verhalen te lezen.

De lente breekt weer aan in Nederland. Iedereen komt weer uit het holletje (om bij een temperatuurdip snel weer weg te kruipen). Wij vliegen 24 maart tijdens een dipje weer naar huis en hopen bij leven en welzijn in november gezond weer in Madiana te gaan overwinteren.

Zoals bij elk jaarlijks besluit: die lezers die niet publiekelijk willen reageren, maar toch hun paasei kwijt willen: steege@home.nl of fjtersteege@ziggo.nl is ons mailadres.