Om-denken

Omdenken.

Van mensen die Gambia voor het eerst bezoeken en geen ervaring hebben in “Donker Afrika” is het vaak een flinke cultuurschok. We vinden het interessant om te zien en te horen hoe verschillend mensen op hun eerste verblijf reageren. Sommigen zijn al snel helemaal “om” en willen niets liever dan zo snel mogelijk weer terug. Anderen echter hebben al snel helemaal genoeg van het aanklampgedrag van de jongens in het toeristengebied en vinden het lastig om de grote armoede buiten de toeristencomfortzone een plekje te geven: nooit weer. Maar natuurlijk is er tussen zwart en wit een grijs gebied, maar die groep Gambiagangers is minder goed te beschrijven

Ook na onze ruim twintigjarige ervaring hier is het voor ons nog lastig om niet vanuit ons perspectief naar de wereld om ons heen te kijken, maar steeds maar weer “om te denken”. Met de term omdenken bedoel ik hier het je bewust zijn dat wat wij normaal vinden toch helemaal niet zo gemiddeld is in de wereld. Toch passen we ons niet helemaal aan de omgeving aan, zoals het beest op de zoekplaatjefoto boven. We blijven kleurecht.

Prijsvraag

Naar aanleiding van mijn schrijfsel over de respectvolle benamingen van oudere mensen in het Mandinka, werd gesuggereerd om een prijsvraag uit te schrijven ten einde een goede term in het Nederlands te verzinnen. Hoewel Willemijn als eerste reageerde met het Engelse woord “crone” ( ik was erg onder de indruk van haar parate kennis ), kreeg ik van onze Groninger buurvrouw ( jeweetwel) de opmerking dat deze term wordt gebruikt voor “an ugly old woman”. Willemijn heeft dus niet de eerste prijs gewonnen. Verder zijn er geen inzendingen, dus de hoofdprijs vervalt aan diegenen die hem uitloofden.

Vervolg groentetuin.

Na plaatsen van mijn blog van vorige week vroeg ik me af of het geen groententuin is, maar blijkbaar heb je ook een groentetuin als je alleen worteltjes verbouwt, en hoeft het dus niet beslist een groententuin te zijn.

Zoals gezegd zijn alle kranen gestolen, maar de volgende dag bleek ook 15 meter elektriciteitskabel afgeknipt te zijn. Deze kabel vormt de verbinding met de vlotter in de tank, zodat de pomp stopt als de tank vol is. Het lukte niet om de pomp weer aan de praat te krijgen, maar een dag later kregen we de melding dat alle cementen bakken overliepen en ook de watertank via een overstort de omgeving blank zette. De pomp produceert namelijk 200.000 liter per dag en dat krijgen de dames met hun emmertjes nooit op. Voor 10,-€ hebben we nieuw draad gekocht en de vlotter weer verbonden, zodat de vlotter weer zijn werk kan doen. Dat lost dan wel de overflow van de tank op, maar niet het waterballet rond de waterbakken. De vrouwen proberen nu de functie van de gestolen kranen te vervangen door met stokjes en plastic zakjes de waterbuizen zo goed mogelijk te blokkeren. Het vereist wel een out-of-the-box denken…. En mogelijk is dat ook een vorm van (kr)omdenken.

En nu is de keuze: gaan we 16 goedkope kranen van 400 dal per stuk kopen( totaal 100,-€) en met een sterke lijm monteren in de waarschijnlijk ijdele hoop dat ze niet weer gestolen worden of laten we de overmaat aan water maar bedwingen door de stokjes en plastic zakjes.

Om-standigheden

Dat de omstandigheden hier een bepaalde lenigheid van geest vereisen was jullie al wel duidelijk. Gisteren kwamen tussen de dorpsbewoners 2 keurig geklede Engelssprekende mannen, die per motor arriveerden, binnen. De eerste stak een flink gezwollen duim naar voren met veel onderhuidse pus. Hij vertelde diabeet te zijn en bij navraag soms medicijnen hiervoor in te nemen: het beste recept voor een ontregeling van de suikerspiegel. Hij had al antibiotica ingenomen. Ze kwamen uit Sukuta, een stad op 20 km afstand, met een redelijk groot ziekenhuis. Geïnformeerd door kennissen kwamen ze naar mij toe. De afstand is te groot voor de tamtam en rooksignalen, dus er is waarschijnlijk heel ouderwets via whatsapp gecommuniceerd. Zo’n akelig infect bij een diabeet incideren….daar waag ik me hier niet aan, ook al omdat ik niets heb om te duim te verdoven. Met een pijnstiller en advies de volgende dag iemand met een mes op te zoeken vertrok hij, maar niet voordat zijn metgezel ook een aantal klachten had gedeponeerd. Je reist natuurlijk niet zo’n eind zonder hulpvraag. De eerste 3 klachten kon ik redelijk snel “verhelpen”, maar toen hij onder het motto “nu ik hier toch ben dokter” over impotentie begon heb ik hem de website www.easytoys.gm ( nog under construction) aangeraden. Soms ben je gedwongen om te dénken.

Gezien de uitbreiding van mijn adherentiegebied overweeg ik alleen nog mensen met bepaalde postcodes hulp te verlenen. Ik meen dat de eed van Hippocrates zo’n maatregel niet in de weg zit. Nog even wachten tot er straatnamen en huisnummers uitgevonden worden.

En toen……. kwam er een 13-jarig meisje met een dikke buik, passend bij een vergevorderde zwangerschap. Toch was dat niet de oorzaak, want het was nog echt een meisje. Bij onderzoek had ze heel veel vocht in de buikholte. Na flink navragen waren ze al in diverse ziekenhuizen geweest, maar hadden ze geen geld voor verder onderzoek en behandeling. Kommer en kwel, dus.

En toen….. kwam er een 37-jarige vrouw, die eerder was geweest met gezwollen onderbenen, maar nu na afdoen van haar hoofdbedekking een fors vergrote schildklier met hobbels/ bobbels bleek te hebben. In het “ac.ziekenhuis”in Banjul was al een ECHO gemaakt, maar ze hadden al een aantal vergeefse reizen gemaakt om de uitslag te halen. Nog steeds kommer en kwel, dus.

Kom daar nog eens om.

De moeder van het armetierige meisje ( met de groeiachterstand), die volgens oma” not feeling well” is en van wie ik dacht dat ze mogelijk epileptische aanvallen heeft blijkt “gewoon” te hyperventileren. Oma heeft op een van de buren geleende smartphone een keurige video-opname gemaakt, waarop te zien is dat haar dochter op de grond ligt te hyperventileren met aan beide kanten een klassieke main d’accoucheur. Ik verwijs jullie graag naar jullie favoriete zoekmachine om dit fenomeen op te zoeken. Ik heb daar na instructie weer 2 boterhamzakjes aan gespendeerd ( 1 als reserve) . Dat zal wel niet werken, maar ik heb mijn best gedaan. En hoe goed je ook om kunt denken, meer dan je best….inderdaad.

Met blijdschap

geven wij kennis van een flinke daling van de maximumtemperatuur. We zijn zo stoer dat we niet geklaagd hebben, maar de laatste weken was het soms bijna 40 graden met een warme stofwind uit het oosten. Dankbaar zijn we voor een gekrompen windrichting waardoor er een frisse zeebries blaast met temperaturen rond de 30 graden. Daarom zitten we nu zonder klagen ‘avonds in ons luwe verandahoekje bij een minimumtemperatuur van 25 graden. Kkkkoud,he?

We zien dat in Nederland het voorjaar in de lucht zit en op onze tuincamera is al een bloeiende forcytia te zien. Voorzichtig bereiden we ons er mentaal op voor om over 3 weken 5000 km noordwaarts te reizen. Ook wel weer lekker om te leven zonder de dagelijkse vragen om hulp. Nu maar hopen dat onze buren in Hoogeveen niet aan de deur komen om een kopje suiker te “lenen”.